Blog van 'n conflictbevrijder

‘Zij luístert gewoon niet!’ zegt Tom, tijdens de intake. Zijn ogen staan donker. ‘Eerst wil ze van alles van je weten - over hoe het beter kan – en dan ga ik allerlei dingen uitzoeken - waar ik dus helemaal geen tijd voor heb - en wat doet ze daar dan vervolgens mee?! Niks!' Hij kijkt verbolgen. 'Ik heb dat feestje nou een paar keer meegemaakt en ik ben er verdomme wel klaar mee!’ Tom is een toegewijde hulpverlener in een zorginstelling. Hij is moe en narrig. Hij voelt zich niet serieus genomen door zijn manager.

‘En ik ben echt niet de enige die dat denkt!' vervolgt hij. 'Collega’s hoor ik er ook over. Je deelt je inzichten, het lijkt alsof ze je begrijpt, maar uiteindelijk beslist ze heel anders! Alsof het gesprek dat je had nooit plaatsvond! Buitengewoon ergerlijk.’

‘Zou ze misschien met meer partijen en meningen te maken kunnen hebben?’ vraag ik.
‘Tja, dat zal best’, zegt hij grimmig.
Ik laat het even stil worden.
Als ik zie dat hij wat ontspant vraag ik: ‘Hoe verklaar jij haar gedrag dan Tom?’

‘Niet’, verzucht hij uiteindelijk heel eerlijk. ‘Ik heb geeneens tijd om aan me kont te krabben, laat staan me in haar te verplaatsen... Dusuhhh… tja, daar zit wat in…En het is natuurlijk ook geen democratie, de werkvloer…Zij is inderdaad de baas en mag beslissen... Maar het voelt gewoon zo vervelend!’

‘Snap ik. Als iemand je het gevoel geeft jouw mening belangrijk te vinden, en het uiteindelijke besluit pakt heel anders uit, dan is dat een bevreemdende ervaring. Maar wat je vertelt klinkt mij een beetje in de oren alsof jouw manager wel goed luistert, maar misschien niet zo transparant is over hoe ze tot een bepaalde beslissing komt. Zou dat kunnen?’
Tom kijkt me verbaasd aan.
‘Hmm’, zegt hij langzaam: ‘Kan ja...’
Er gloort iets van opluchting in zijn ogen.

‘Hoe bekend is het gevoel niet serieus te worden genomen voor jou?’
‘Poeh, heb je even? Dat is the story of my life’, verzucht hij. ‘Mijn vader was enorm kritisch. Hij gaf me altijd het gevoel dat ik dom was, meneer de succesvolle ondernemer', zegt hij smalend. ‘En mijn moeder praatte ‘m altijd naar de mond. Onuitstaanbaar! Alsof wij kinderen er niet toe deden.’
‘Het klinkt alsof daar nog veel pijn zit, klopt dat?’
‘Hmm’, zegt hij. ‘I guess so... Maar dat is allemaal voorbij. Ik heb geen zin in therapie.’

‘Hoeft ook niet’, zeg ik. ‘Het is alleen zo dat conflicten ons soms laten zien welke wonden er nog open liggen. Ze zijn dan rijp om geheeld te worden. Blijkbaar is het jouw tijd nu. Als je met mij in zee gaat, dan gaan we inderdaad aan de slag met het conflict met je manager, maar we gaan ook de wond die eraan ten grondslag dichtschroeien. En ik reik jou een tool aan, om het helingsproces daarna zélf nog te versnellen.’
‘Oh, nou, als dat kan', zegt hij nu opgewekt. ‘Twee vliegen in een klap dus: sounds good to me!’

© aleXandra

Moeite met nee zeggen?
Download het waardevolle gratis E-book 'Nee zeggen voor Empaths' en ontvang mijn blogs in je mail