Blog van 'n conflictbevrijder

Voorjaar 2001.
Ik zit in het eerste jaar van de opleiding tot biodynamisch lichaamsgericht therepeut en we moeten in tweetallen een oefening doen: elkaar een half uur lang in de ogen te kijken.
Oeh, spannend! 
Elisabeth komt gelijk op me af en vraagt: wil je met mij? 
Zeker!
Na afloop kijkt ze me een beetje raar aan en zegt: 'Waar was jij Alexandra? Ik herkende jou niet.'
'Wat bedoel je?', vroeg ik. 
'Nou, ik durfde die oefening eigenlijk alleen met jou te doen, omdat ik je vertrouw, maar ik moet eerlijk zeggen: ik werd een beetje bang van je. Ik, ja, hoe moet ik het zeggen, ik miste jou! Het was net of je er niet was.'
Ojee! Ik schrik en denk gelijk dat ik het verkeerd heb gedaan. 
'Ik probeerde het neutraal te houden', zeg ik, 'zodat jij jezelf zou zien in mijn ogen.' 
'Ohh...', zegt ze langzaam. 'Dat is dan eigenlijk wel gelukt, want ik ben inderdaad een grote angsthaas...'

We waren er allebei stil van. 
Was dit nou de bedoeling van die oefening?

Bij de nabespreking in de groep ging het er o.a. over dat de ware ontmoeting, zowel met de ander als met jezelf, in het oogcontact zit. In hoe je naar de ander kijkt. Maar dus ook hoe je naar jezelf kijkt: met een liefdevolle blik, of met een kritische?
Tijdens de begeleiding van een client kun je daarmee spelen. 
Een neutrale blik is als een spiegel, en faciliteert dus dat de ander met zichzelf geconfronteerd wordt. 

Anyhow. We kregen de opdracht om onszelf 's morgens in de spiegel bewust liefdevol aan te gaan kijken. En (voor de moedigen onder ons) daarbij hardop te zeggen: 'Hé lieve ... [Alexandra], ik hou van jou!'

Het was niet dat ik niet van mezelf hield, maar jezus, dat was wel ff een brugje over zeg! 
Het voelde echt awkward in het begin. 
Maar wat ben ik blij dat ik door die schroom heen ben gegaan. 
Het is gewoon zo leuk en makkelijk om jezelf liefdevol en bemoedigend en lachend en schalks en wat al niet aan te kijken! En zelfs als je er niet uitziet een vette knipoog te geven!  'Ay, skatje, lets boogie' haha. 

Heerlijk. Ik kan het iedereen aanbevelen. Je voelt je gelijk goed. 
En het werkt heel diep door.

Mijn leven veranderde toen ik bewust van mezelf begon te houden. 
Zelfliefde is de basis van mentale gezondheid.

Daarom hieronder het prachtige gedicht van Charly Chaplin dat hij op zijn 70ste schreef.
Ik zou zeggen: print het uit en leg op je nachtkastje! 
En doe die oefening voor de spiegel!
Lukt het niet? Laat me je helpen.

Fijne dag!
aleXandra

Moeite met nee zeggen?
Download het gratis E-book 'Nee zeggen voor Empaths' en ontvang mijn blogs in je mail  

----

Toen ik van mezelf begon te houden,
zag ik in dat mijn onrust en emotioneel lijden signalen zijn,
dat ik mag leven in harmonie met mijn eigen waarheid
Nu weet ik: dat is authenticiteit.

Toen ik van mezelf begon te houden,
begreep ik dat ik altijd op het juiste moment op de juiste plek ben
en dat alles gebeurt op precies het juiste moment.
Ik kan dus rustig zijn.
Nu weet ik: dat is zelfvertrouwen.

Toen ik van mezelf begon te houden,
verlangde ik niet langer naar een ander leven
en zag ik dat alles in de wereld om me heen
een uitnodiging is om me te ontwikkelen
Nu weet ik: dat is groei.

Toen ik van mezelf begon te houden,
stopte ik om elke minuut te vullen 
en plannen voor de toekomst te maken
Nu doe ik alleen waar ik blij van word
waar ik van hou en wat mijn hart laat zingen.
Op mijn eigen manier en in mijn eigen tempo.
Nu weet ik: dat is eenvoud.

Toen ik van mezelf begon te houden,
heb ik me bevrijd van alles wat niet goed voor me was:
voeding, mensen, spullen, situaties
En alles wat aan me trok, wat me weg leidde van mezelf
Eerst noemde ik dat egoïsme
Nu weet ik: dat is liefde voor jezelf

Toen ik van mezelf begon te houden,
begreep ik hoeveel ik iemand kan kwetsen
als ik plotseling mijn verlangens opdring
zelfs als ik wist dat het niet het goede moment was
en de ander er niet klaar voor was
– zelfs als ík die ander was...
Nu weet ik: dat is respect

Toen ik van mezelf begon te houden
stopte ik met steeds mijn gelijk willen halen
en sindsdien merk ik steeds vaker
dat niets zwart of wit is
Nu weet ik: dat is bescheidenheid.

Toen ik van mezelf begon te houden
wilde ik niet langer in het verleden leven
en me geen zorgen over de toekomst meer maken
Nu leef ik alleen in het moment
in het hier en nu, waarin alles gebeurt
Nu noem ik dat: zijn

Toen ik van mezelf begon te houden
zag ik in dat mijn gedachten soms met me aan de haal gaan
en me een naar gevoel kunnen geven
Pas toen ik mijn hart begon te laten spreken

werd mijn mind een waardevolle bondgenoot
Nu noem ik dat: wijsheid

Wanneer we van onszelf houden
hoeven we niet langer bang te zijn voor conflicten
met onszelf of met anderen
Zelfs sterren botsen weleens
en daaruit worden weer nieuwe werelden geboren
Nu weet ik: dat is leven!

Gerelateerde artikelen

Vlog: Zelfliefde is niet egoistisch, dec 2018
Blog: Drie voordelen van zelfliefde, sept 2020 

Mijn hart draaide om. Het klonk zo dieptreurig...  

‘Met mijn altijd gevulde agenda reduceerde ik mezelf tot een soort van machine, wat lang goed ging.

Ik was er nog best trots op ook.

Maar na anderhalf jaar therapie begint eindelijk tot me door te dringen dat mensen geen machines zijn… Dat altijd maar ‘aan’ staan maakte me tot een zombie’, zegt Hannah. Het is iets in de vlakke toon van haar stem wat me raakt.  

Hannah werkt als manager in de zorg en krabbelt op uit een diep dal. Onder haar 'zorgreflex' zit een persoonlijk trauma. Het trauma van niet gezien en gehoord zijn in haar jeugd en parentificatie: de zorg voor haar moeder voor en na het overlijden van haar vader. Op 6-jarige leeftijd, toen haar beide ouders nog 100% voor háár hadden moeten zorgen.

Ze leerde al vroeg situaties met haar verstand te dragen en hanteren. Voor haar eigen behoeften en gevoelens was immers geen plek. Hoewel zeer gevoelig voor de noden van anderen, ontwikkelde ze een harde schil om zich heen waar het haar eigen behoeften en gevoelens betrof. Wat haar afgelopen jaar, toen ze haar leven eindelijk mooi op de rit had, de das omdeed.
Haar systeem draaide vast. Hannah vertelt het allemaal op een kalme, vlakke toon, die in tegenspraak is met de spanning die uit haar lichaamstaal blijkt.   

‘Waarom ben je hier; waarom kom je naar mij?, vraag ik haar
‘Ik ben weer aan het werk’, zegt ze, ‘en alles komt enorm op me af. Terug naar het oude kan niet meer, maar hoe dan wel? Er is zoveel werk! Ik stel nu wel wat beter grenzen, er is ook begrip, maar het blijft heel lastig en ontregelend voor me. Soms schiet ik er in door. Dan voel ik me weer schuldig. Het gaat zo op en neer! Ik las iets over grensoverschrijdend gedrag in jouw profiel. Dat sommigen mensen over de grenzen van anderen gaan, en anderen over die van zichzelf. Daar herkende ik mezelf in. Heel eerlijk: in beide. En misschien nog wel erger dan ooit.’

'Misschien ben je je er meer van bewust', zeg ik.
De spanning die ik bij Hannah zie leert mij dat ze, ondanks het werk dat ze reeds  gedaan heeft, nog vol zit met onverwerkte gevoelens. Want lichaamsspanning komt nu eenmaal voort uit de - deels onbewuste - behoefte om de onderliggende gevoelens te willen toedekken en op afstand houden. Ze valt m.a.w. nog samen met haar gevoelens. 

‘Je hebt hard gewerkt' zeg ik, 'en al een hoop inzicht opgedaan in je patronen,  Het belangrijkste wat ik voor jou kan doen is jou leren met jezelf te communiceren. Want ik heb de antwoorden dus niet op jouw vragen. En eerlijk gezegd heeft niemand die. Voor passende antwoorden moet je bij jezelf zijn. Alleen moet je de vragen die je hebt niet aan je hoofd stellen, maar aan je gevoel. Want dat is een zuiverder kompas. Ben je bereid om je gevoel serieus te nemen?’  
‘Als je me dat kan leren’, zegt ze.
'Met liefde', zeg ik. 'Want dat is wat de wereld nodig heeft. Het kan een hoop ellende door foute keuzes voorkomen.' 

© aleXandra van smoorenburg

Moeite met nee zeggen?
Download het waardevolle gratis E-book 'Nee zeggen voor Empaths' en ontvang mijn blogs in je mail

‘Zij luístert gewoon niet!’ zegt Tom, tijdens de intake. Zijn ogen staan donker. ‘Eerst wil ze van alles van je weten - over hoe het beter kan – en dan ga ik allerlei dingen uitzoeken - waar ik dus helemaal geen tijd voor heb - en wat doet ze daar dan vervolgens mee?! Niks!' Hij kijkt verbolgen. 'Ik heb dat feestje nou een paar keer meegemaakt en ik ben er verdomme wel klaar mee!’ Tom is een toegewijde hulpverlener in een zorginstelling. Hij is moe en narrig. Hij voelt zich niet serieus genomen door zijn manager.

‘En ik ben echt niet de enige die dat denkt!' vervolgt hij. 'Collega’s hoor ik er ook over. Je deelt je inzichten, het lijkt alsof ze je begrijpt, maar uiteindelijk beslist ze heel anders! Alsof het gesprek dat je had nooit plaatsvond! Buitengewoon ergerlijk.’

‘Zou ze misschien met meer partijen en meningen te maken kunnen hebben?’ vraag ik.
‘Tja, dat zal best’, zegt hij grimmig.
Ik laat het even stil worden.
Als ik zie dat hij wat ontspant vraag ik: ‘Hoe verklaar jij haar gedrag dan Tom?’

‘Niet’, verzucht hij uiteindelijk heel eerlijk. ‘Ik heb geeneens tijd om aan me kont te krabben, laat staan me in haar te verplaatsen... Dusuhhh… tja, daar zit wat in…En het is natuurlijk ook geen democratie, de werkvloer…Zij is inderdaad de baas en mag beslissen... Maar het voelt gewoon zo vervelend!’

‘Snap ik. Als iemand je het gevoel geeft jouw mening belangrijk te vinden, en het uiteindelijke besluit pakt heel anders uit, dan is dat een bevreemdende ervaring. Maar wat je vertelt klinkt mij een beetje in de oren alsof jouw manager wel goed luistert, maar misschien niet zo transparant is over hoe ze tot een bepaalde beslissing komt. Zou dat kunnen?’
Tom kijkt me verbaasd aan.
‘Hmm’, zegt hij langzaam: ‘Kan ja...’
Er gloort iets van opluchting in zijn ogen.

‘Hoe bekend is het gevoel niet serieus te worden genomen voor jou?’
‘Poeh, heb je even? Dat is the story of my life’, verzucht hij. ‘Mijn vader was enorm kritisch. Hij gaf me altijd het gevoel dat ik dom was, meneer de succesvolle ondernemer', zegt hij smalend. ‘En mijn moeder praatte ‘m altijd naar de mond. Onuitstaanbaar! Alsof wij kinderen er niet toe deden.’
‘Het klinkt alsof daar nog veel pijn zit, klopt dat?’
‘Hmm’, zegt hij. ‘I guess so... Maar dat is allemaal voorbij. Ik heb geen zin in therapie.’

‘Hoeft ook niet’, zeg ik. ‘Het is alleen zo dat conflicten ons soms laten zien welke wonden er nog open liggen. Ze zijn dan rijp om geheeld te worden. Blijkbaar is het jouw tijd nu. Als je met mij in zee gaat, dan gaan we inderdaad aan de slag met het conflict met je manager, maar we gaan ook de wond die eraan ten grondslag dichtschroeien. En ik reik jou een tool aan, om het helingsproces daarna zélf nog te versnellen.’
‘Oh, nou, als dat kan', zegt hij nu opgewekt. ‘Twee vliegen in een klap dus: sounds good to me!’

© aleXandra

Moeite met nee zeggen?
Download het waardevolle gratis E-book 'Nee zeggen voor Empaths' en ontvang mijn blogs in je mail