Blog van 'n conflictbevrijder

Mijn hart draaide om. Het klonk zo dieptreurig...  

‘Met mijn altijd gevulde agenda reduceerde ik mezelf tot een soort van machine, wat lang goed ging.

Ik was er nog best trots op ook.

Maar na anderhalf jaar therapie begint eindelijk tot me door te dringen dat mensen geen machines zijn… Dat altijd maar ‘aan’ staan maakte me tot een zombie’, zegt Hannah. Het is iets in de vlakke toon van haar stem wat me raakt.  

Hannah werkt als manager in de zorg en krabbelt op uit een diep dal. Onder haar 'zorgreflex' zit een persoonlijk trauma. Het trauma van niet gezien en gehoord zijn in haar jeugd en parentificatie: de zorg voor haar moeder voor en na het overlijden van haar vader. Op 6-jarige leeftijd, toen haar beide ouders nog 100% voor háár hadden moeten zorgen.

Ze leerde al vroeg situaties met haar verstand te dragen en hanteren. Voor haar eigen behoeften en gevoelens was immers geen plek. Hoewel zeer gevoelig voor de noden van anderen, ontwikkelde ze een harde schil om zich heen waar het haar eigen behoeften en gevoelens betrof. Wat haar afgelopen jaar, toen ze haar leven eindelijk mooi op de rit had, de das omdeed.
Haar systeem draaide vast. Hannah vertelt het allemaal op een kalme, vlakke toon, die in tegenspraak is met de spanning die uit haar lichaamstaal blijkt.   

‘Waarom ben je hier; waarom kom je naar mij?, vraag ik haar
‘Ik ben weer aan het werk’, zegt ze, ‘en alles komt enorm op me af. Terug naar het oude kan niet meer, maar hoe dan wel? Er is zoveel werk! Ik stel nu wel wat beter grenzen, er is ook begrip, maar het blijft heel lastig en ontregelend voor me. Soms schiet ik er in door. Dan voel ik me weer schuldig. Het gaat zo op en neer! Ik las iets over grensoverschrijdend gedrag in jouw profiel. Dat sommigen mensen over de grenzen van anderen gaan, en anderen over die van zichzelf. Daar herkende ik mezelf in. Heel eerlijk: in beide. En misschien nog wel erger dan ooit.’

'Misschien ben je je er meer van bewust', zeg ik.
De spanning die ik bij Hannah zie leert mij dat ze, ondanks het werk dat ze reeds  gedaan heeft, nog vol zit met onverwerkte gevoelens. Want lichaamsspanning komt nu eenmaal voort uit de - deels onbewuste - behoefte om de onderliggende gevoelens te willen toedekken en op afstand houden. Ze valt m.a.w. nog samen met haar gevoelens. 

‘Je hebt hard gewerkt' zeg ik, 'en al een hoop inzicht opgedaan in je patronen,  Het belangrijkste wat ik voor jou kan doen is jou leren met jezelf te communiceren. Want ik heb de antwoorden dus niet op jouw vragen. En eerlijk gezegd heeft niemand die. Voor passende antwoorden moet je bij jezelf zijn. Alleen moet je de vragen die je hebt niet aan je hoofd stellen, maar aan je gevoel. Want dat is een zuiverder kompas. Ben je bereid om je gevoel serieus te nemen?’  
‘Als je me dat kan leren’, zegt ze.
'Met liefde', zeg ik. 'Want dat is wat de wereld nodig heeft. Het kan een hoop ellende door foute keuzes voorkomen.' 

© aleXandra van smoorenburg

Moeite met nee zeggen?
Download het waardevolle gratis E-book 'Nee zeggen voor Empaths' en ontvang mijn blogs in je mail

Luoghi d’Esperienza, Mauro Staccioli

Vanochtend had ik een coachee die het verschrikkelijk zwaar had. Hoewel ze binnenkwam met een loopbaanvraag werd al snel duidelijk dat het haar eigenlijk om iets heel anders ging dan de kwestie of ze wel of niet op de juiste plek zat. De vraag die haar in werkelijkheid al jaren kwelde was: wie ben ik eigenlijk? Ik wil mezelf zo graag accepteren, maar hoe kan ik dat doen als ik geen idee heb wie ik ben?! Een prachtige vraag, die mij aanzette tot het schrijven van dit blog. Ook al vanwege deze strofe uit een gedicht van Hafiz, die me aan het eind van ons gesprek te binnen schoot:

‘The place where you are right now,
God circled on the map for you.’

Draai het eens om. Bovenstaande zin raakte een diepe snaar bij mijn coachee. Begrijpelijk, want hoe fijn is het om te horen dat je ook gewoon mag stoppen met vechten. Want wie zegt dat wat je nu als negatief ervaart niet precies is wat je nodig hebt om nieuwe keuzes te maken? Wie zegt dat wat nu negatief voelt, straks niet positief kan uitpakken? Veel positieve dingen pakken immers ook negatief uit, dus why not the other way around? Mijn coachee reageerde hierop met dat ze nooit bedacht zou hebben dat er ook iets goeds uit de haar belemmerende omstandigheden kon komen, maar dat ze daar nu wel op hoopte! Een veelbelovende start van het traject. J

Erken je pijn. Het laatste wat we willen is pijn, maar pijn is absoluut een grote leraar, dat kunnen we eigenlijk niet vaak genoeg horen. Je leert er zoveel meer door en sneller van dan van voorspoedige omstandigheden. Tenminste, als je je er voor open stelt. Dan blijkt dat juist je negatieve ervaringen je in het nu brengen en je doen inzien waar het je ècht om gaat, Dat juist deze je in verbinding brengen met jezelf en de ander, en je helpen je oude wonden te helen… Als je echt wil groeien en profiteren van de lessen die het leven je te bieden heeft, hoef je je alleen maar open te stellen voor waar het pijn doet. Hoe mooi kan het leven in elkaar zitten?

Paradoxaal maar waar. Je verzetten tegen pijn is een volstrekt natuurlijke en dus begrijpelijke reactie, maar de vraag is: is het slim? Verzet tegen zowel fysieke als psychische pijn maakt je slechts emotioneler en harder en zorgt er alleen maar voor dat de pijn erger wordt en langer duurt! Terwijl het je openstellen voor je pijn - er op een goede manier zelf zorg voor dragen en/of deze delen - je zachter, eerlijker en wijzer maakt. Ja, zelfs gelukkiger! Het klinkt paradoxaal maar toch is dit echt hoe het werkt. Lang voordat er zoiets bestond als psychotherapie en coaching stelden verlichte denkers uit het verleden (waaronder de Boeddha) het al zo: pijn is een feit van het leven; eronder lijden een keuze. Waar het om draait is hoe je om gaat met de feiten. 

De praktijk. Vanmiddag, na het coachinggesprek, had ik een akkefietje met een buurvrouw. Sinds ik serieus een punt maakte van haar rommel op de gang deelt ze al maanden steeds kleine, vervelende prikjes uit. Vandaag had ik weer zo’n prikje te verduren, zo’n dingetje dat nergens over gaat, en waar ik vroeger wijselijk overheen gestapt zou zijn, maar nu niet meer dus. (Omdat wijselijk gedrag niet hetzelfde is als wijsheid, en dit relaties soms juist saboteert in plaats van spaart.) Hierdoor kon ik zelf ook weer even voelen hoe goed het doet de aanwezigheid van een  conflict in mezelf bewust te erkennen en mezelf toe te staan te voelen wat ik voelde. Om van daaruit verbinding te kunnen maken met wat blijkbaar belangrijk voor me is, en daar voor op te komen. Ik voelde gelijk alle spanning van me afglijden. 

Pijn als vriend en leraar. Net als bij iedereen is ook mijn natuurlijke neiging pijn weg te duwen en er zo snel mogelijk aan voorbij te willen. Maar door dit niet te doen, kan pijn een vriend en leraar worden. Pijn kan je helpen voor jezelf op te komen en weer verbinding te maken. Waarmee je je leven vorm geeft, in plaats van willoos slachtoffer te zijn. Als jij ook wil leren de dingen eens vanuit een andere kant te bekijken en conflict en pijn als hulpmiddel voor jouw groei te gebruiken dan ben je van harte welkom bij mij.  

AleXandra

Gerelateerde artikelen

Grenzen stellen en de moederwond, nov 2020

De Coronacrisis verandert de wereld op een ongekende manier. Hoe de toekomst eruit zal zien weten we nu natuurlijk nog niet, maar ik ga er van uit dat het heel anders zal zijn. Is dat slecht nieuws? Nee, want we waren er niet al te best aan toe. Maar dat drong zo slecht door dat het zelfregulatieprogramma van de natuur nu in werking is getreden. Het zou maar zo kunnen dat als we nu ons innerlijke werk goed doen, we ons ontwikkelen van rupsje-nooit-genoeg naar de prachtige veelkleurige vlinder die we in potentie al zijn.

Kom, laten we vooraan beginnen, bij onszelf. In deze video een paar reflectievragen om nu aan jezelf te stellen. 

Leuk als je wat van je antwoorden deelt hieronder!