Blog van 'n conflictbevrijder

Aandacht is een geboorterecht. Zo voelen wij mensen dat. Zonder enige vorm van liefdevolle aandacht verkommeren we, raken we teleurgesteld, bozig. Te meer als we honger hebben, of pijn lijden. Als er dan niemand komt, doet dat iets met ons. We gaan ons alleen en verlaten voelen. Niet de moeite waard. Wordt het heel erg, dan slaat onze aanvankelijke verontwaardiging langzaam om in ontkrachtend verdriet en soms zelfs apathie. Ken je beelden van verwaarloosde babies of jonge kinderen? Heart breaking, niet? Eraan denken alleen al doet zeer.   

Volwassenen waarin zich zo'n te kort gedaan kind schuil houdt, zijn vaak knap irritant. Vooral degenen die het maar niet lukt de zorg voor zichzelf op zich te nemen. Zij blijven de verantwoordelijkheid voor hun geluk en ongeluk maar op de buitenwereld projecteren en stellen alles in het werk om van anderen aandacht te krijgen. Maar omdat hun pijn zo diep en verlangen zo onnoemelijk groot is, kunnen die anderen daar op termijn nooit aan voldoen, trekken zich terug en de cirkel is rond: weer alleen. Weer in de steek gelaten. Een dramatisch leven. Nog harder schreeuwen dan maar...

Pfff.... Kan het een onsje minder? Hoe ga je in godsnaam goed om met een drama queen of cult victim? 

Omgaan met iemand die zijn slachtofferschap cultiveert is geen gemakkelijke opgave, zeker niet als het een familielid van je is. Onbevangen reageren lukt dan vaak niet meer; daarvoor heb je al te veel je neus gestoten aan - wat jij bent gaan zien als - zijn of haar egocentrische gedrag. Er op in gaan wordt vermoeiend: je hebt de verhalen al zo vaak gehoord. Begrip tonen schrikt af: geen zin meer de ander te bevestigen in zijn of haar negatieve denkpatroon. Een bodemloze put is het; een ongelijke relatie....

Hèhè. Now we are talking business. Moeilijk hè, om dat te erkennen?!

Belangrijk om te doen is aan je zelf toegeven dat het een ongelijke relatie is. Een relatie die jij niet recht kunt trekken. Geef toe dat je niet aan de wensen van de ander kunt en wilt voldoen. Aanvaard je grens. Jouw opdracht is beperkt tot het onderzoek wat je wel en niet wilt doen voor, of delen met de ander. En dit vriendelijk en duidelijk te communiceren.

Eerlijkheid bevrijdt.

Succes! 

Tegen mensen die ondraaglijk lijden

die zich gevangen en hopeloos voelen

voor wie het leven geen zin heeft of wreed is

zou ik willen zeggen

dat er in de kern van elk moment

een ruimte bestaat die direct toegankelijk is

waarin vrijheid, compassie en waarheid

iedereen welkom heten. 

Penny Peirce