Blog van 'n conflictbevrijder

'Waar gaat dit allemaal over? Ik bedoel: het leven…
Ik doe mijn dingetjes, om mezelf te amuseren...
Ik verdien wat geld, genoeg om me geen zorgen te maken...
Ik blijf maar zorgen voor m’n kinderen, al zijn ze oud genoeg om dat zelf te doen…
Ik hou mijn vrienden bij... ik doe m'n vrijwilligerswerk…

Argumenten om me vervelend te voelen heb ik niet. Ik heb echt niks te klagen! En toch knaagt er iets... Wat is dat toch?'

Tja, 'de zin van het al' niet meer voelen. Bij wie komt dat gevoel van 'En wat nu?' nou niet af en toe opzetten? Meestal duwen we die gevoelens gauw weg met een ‘ach, wat zeur ik nou, hou op met die onzin: er zijn mensen die het ècht moeilijk hebben.’  Maar hoe goed is het om wél af en toe stil te staan bij dergelijke ongrijpbare gevoelens? En ze te doorvoelen, in plaats van ze te overdenken. Anyhow, Ik had er vanochtend een mooie, van-mens-tot-mens uitwisseling over met een coachee.

Zou een dergelijk afgesloten gevoel – alsof niets er echt toe doet – misschien samen kunnen hangen met een al te materialistische kijk op het leven? Met een kijk die alleen rekening houdt met het concreet benoembare: met het fysieke, het mentale en het emotionele. Alsof dat het enige is. Bij mij lost het gevoel van onrust namelijk op als ik me diep in mijn lijf laat zakken, en de zwaarte of diepte van wat ik voel met zachtheid omarm. Dan ontspant dit gevoel zich en opent het zich voor me. Soms komt er een woord. Soms een beeld. Soms een woordeloos gevoel van aanvaarding, in vrede. Heling is veelal niets anders dan het vinden van een groter perspectief.

Aandacht en liefde hebben voor wat er is in mij, wat dat ook is, dat is wat mij iedere keer opnieuw weer ruimte geeft. Het leegdrinken van die beker lijkt alle stress en ongenoegen op te lossen. Herken jij dat? Hierdoor voel ik weer helemaal de verbinding met mezelf. En het mooie is, dat die verbinding met mezelf me ook de verbinding met het universum, met het geheel, weer doet voelen. Wat het leven weer veel beter draagbaar en de moeite waard maakt. Want we zijn niet alleen. Niet alleen in dit leven, ook niet voorbij dit leven. Wat een zegen is het, je kosmische aard te ervaren.

Mijn waarheid is dat het universum er altijd is voor ons. In de zin van dat er altijd licht is als je naar de overgave gaat. Dat ik het leven kan vertrouwen, precies zoals het is. Ik begin steeds dieper te ervaren hoe ik zelf mijn ervaring creëer, met mijn eigen gedachten. Hoe ik zelf kies voor hoe ik het leven ervaar. Vaak 'kies ik' volkomen onbewust, waardoor ik soms afglijd, totdat ik me weer realiseer dat ik hier zelf een stem in heb. Dat het aan mij is om verbinding te maken met 'het grotere perspectief'en het licht, want niemand anders kan dit voor me doen. Dat ik uit m’n verhaal van dat moment mag stappen, in de ruimte van het niet (hoeven) weten. Dat geeft lucht en voelt goed. 

Adem in, voel de aanwezigheid van je lichaam in de ruimte. Adem uit, geef alles wat je te veel is terug aan de aarde, of het universum. Hoe mooi eenvoudig kan het leven zijn….

Geniet van je dag, 
AleXandra

NB 1: Behoefte aan een begeleide meditatie (spraakbestand)? Check deze pagina. 
NB 2: In verbinding zijn met jezelf is natuurlijk ook de voorwaarde voor het in verbinding zijn met de ander. Maar dat voor een andere keer.