Blog van 'n conflictbevrijder

De Coronacrisis verandert de wereld op een ongekende manier. Hoe de toekomst eruit zal zien weten we nu natuurlijk nog niet, maar ik ga er van uit dat het heel anders zal zijn. Is dat slecht nieuws? Nee, want we waren er niet al te best aan toe. Maar dat drong zo slecht door dat het zelfregulatieprogramma van de natuur nu in werking is getreden. Het zou maar zo kunnen dat als we nu ons innerlijke werk goed doen, we ons ontwikkelen van rupsje-nooit-genoeg naar de prachtige veelkleurige vlinder die we in potentie al zijn.

Kom, laten we vooraan beginnen, bij onszelf. In deze video een paar reflectievragen om nu aan jezelf te stellen. 

Leuk als je wat van je antwoorden deelt hieronder!

Verlies, of dat nu van je baan is of van een intieme relatie, hakt erin. ‘Sorry, maar ik denk dat het beter is als onze wegen gaan scheiden.’ Bam! 'Huh, wat-de piep?! Waar gaat dit over?!’ Na je eerste, nog vrij redelijke, rationele reactie volgen verdwaasde dagen, weken, maanden waarin je van de ene emotie in de andere tolt. Woede, ongeloof, jaloezie, angst, wraakgedachten, schaamte, zelfmedelijden, verdriet: you got it all. En het erge is: je moet er wat mee. Eromheen leven kan niet. Hoe heb ik deze tsunami niet aan zien komen, vraag je jezelf vertwijfeld af…

De afgrond
Het is voor de meesten van ons erg lastig als 'de ander' de relatie verbreekt. Woedend, omdat  die ander ons iets afgenomen heeft. Ons leven. Onze veiligheid. De klootzak. De bitch. Getergd voelen we ons, over zoveel oneerlijkheid. Razend over het verraad. Met daarop volgend de stekende pijn en afgrond zodra we ons realiseren dat we er dus weer alleen voor staan. Opnieuw verlaten. Afgedankt. 'Waarom overkomt mij dat? Wat is er verdomme mis met mij?! Blijkbaar niet goed genoeg... Blijkbaar de liefde niet waard…' De pijn van een gebroken hart is het ergst op onze zwakke plekken.

Unfinished business
Het einde van een werk- of partnerrelatie kan net zo traumatisch zijn als het verlies van een arm of been. In de veronderstelling dat we ons zo verschrikkelijk voelen als gevolg van het verlies van die specifieke baan of die ene persoon (waar we juist ooit ons kostbare doch wankele vertrouwen in hadden gesteld!) zien we vaak lang over het hoofd dat de diepe pijn en ontreddering die een verlieservaring ons in sommige gevallen doet voelen, eigenlijk het gevolg is van onze ‘unfinished business’. Van oude wonden, waarvan nu blijkt, dat ze op een dieper niveau toch nog niet (helemaal) geheeld waren.

Waar kies je voor?
In plaats van dat het de bron wordt van nog meer schade en vernietiging, kun je van de beeindiging van die relatie ook de eerste stap naar heling en groei maken. Namelijk door te besluiten om je in die pijnlijke omstandigheden niet voor je rotgevoelens af te sluiten. Want psychische pijn kan je vernietigen, maar ook redden. Er bewust doorheen gaan versnelt het helingsproces en brengt een voordien ongekende helderheid. De keus is aan jou.

Daar waar het begint
Afgelopen week las ik een opmerking van een Amerikaanse professor en theologe, Barbara Brown Taylor, die schreef: 'Een nieuw leven begint in het donker. Of het nu een zaadje in de grond is, een baby in de baarmoeder, of Jezus in het graf, het begint in het donker.' Prachtig geformuleerd, want dit 'donker' is natuurlijk een metafoor voor al die negatieve en moeilijke emoties waar we last van hebben na een groot verlies. Die gevoelens zuiveren de grond voor het nieuwe begin. 

Groeistadia 
In de tocht naar boven, terug naar het licht, doorlopen we eigenlijk allemaal dezelfde stadia. Kübler Ross benoemde ze al: ontkenning, woede, onderhandelen, depressie (niet per se in die volgorde) en tenslotte aanvaarding. Het is niet ziekelijk als je woedend of depressief (etc) bent na een groot verlies; het is normaal. We hebben die gevoelens en geestesstaten nodig voor ons herstel.

Middels de ontkenning geven we onszelf de tijd om de switch te maken. De woede is belangrijk om onze zelfwaarde te hervinden. Met het marchanderen (alles uit de kast halen om het verlorene terug te krijgen) verzamelen we het goede. De depressie brengt ons in contact met onze oorspronkelijke wonden en zet ons aan die te helen. En met de aanvaarding creëren we vaste grond in onze psyche voor nieuwe ontwikkelingen. En die vaste grond is - zoals iedereen die ooit een zaad in een pot heeft gestopt zal weten - een voorwaarde voor 'het zaad van vertrouwen en liefde' om opnieuw te kunnen ontkiemen...   

Vertrouwen

Voltrekken die herstelfasen zich 100% lineair? Nope. Sommige mensen slaan fasen over, anderen blijven héél lang in èèn fase hangen, of vallen terug in een eerdere fase. Maar één ding is zeker: je kunt dit proces volledig vertrouwen. Al die emotionele staten van zijn, zijn functioneel in het transformatieproces. En ze trachten te ontwijken of zelfs te verhinderen zal er alleen maar toe leiden dat de pijn langer duurt. Door te durven voelen wat je voelt zal op een goede dag zoals boeddhisten zeggen: 'de verwarring dagen als wijsheid'. En zul je je verrijkt voelen door deze ervaring. Sta je jezelf toe dit proces te doorlopen dan is er geen kwestie van 'of', maar van 'wanneer'. 

Zonder veiligheid geen kans op groei
De eerste stap naar zelfbevrijding en groei is dus simpelweg het uiting geven aan je pijn en struggle. Veel mensen hebben daar een veilige plek voor nodig. Iemand die hun proces respecteert en niet gaat lopen trekken en sjorren. Want een mens kan niet op bevel een bepaalde fase doorleven of afsluiten. Zo'n veilige plek is natuurlijk ontzettend fijn als je in de shit zit, en vaak ook noodzakelijk. Desondanks is het eerste wat ik mensen in de Vrijplaats leer, waar ze die veilige plek in zichzelf kunnen vinden. En hoe die plek - ook als ik er niet bij ben - te benutten. Om van daaruit bovengenoemde emotionele fases versneld te doorlopen. Een ontdekking voor het leven. 

Weten wat een transformatief conflict- & lifecoachingtraject nog meer brengt? Check deze pagina.

Gerelateerde artikelen