Blog van 'n conflictbevrijder
Je verlangen volgen lijkt te beloven dat je daardoor gelukkig wordt. Maar is dat altijd zo? Is je verlangen een betrouwbaar kompas, of kan het ook een dwaallicht zijn, dat alleen maar verwarring brengt?
Dat hangt af van het soort verlangen.
Er zijn natuurlijke, gezonde verlangens en behoeften, die je groei en ontwikkeling bevorderen, en kunstmatige, soms regelrecht ongezonde verlangens en behoeften, die beschadigend kunnen zijn voor jezelf en de ander. Die laatste zijn te herkennen aan de dwingende energie waarmee ze gepaard gaan. Dan gaat het meer over eisen, dan over verlangen.
Maar in dit blog wil ik ingaan op de gezonde, natuurlijke verlangens en behoeften. Zoals het verlangen naar respect, samen zijn, of juist alleen zijn. Naar rust, of waardering. Het verlangen naar een goed dak boven je hoofd, leuke werk en een fijne relatie. Het verlangen jezelf te kunnen zijn, of iets bijzonders te presteren. Natuurlijke verlangens zijn verlangens die belangrijk zijn voor je welzijn en je gezondheid.
Ieder van ons kent deze verlangens, maar gaan we er ook voor? Soms zijn we nog maar net op weg en zijn we al weer afgeleid door allerlei zaken die dwars door onze plannen heen fietsen. Vervelend! Vaak gebeurt dit als gevolg van een bijna onzichtbare, onbewuste onderstroom van gevoelens en verlangens die plotseling vat op ons krijgt. En ons ergens anders heen voert dan we wilden gaan. Om ons later te realiseren dat we opnieuw onbelangrijke dingen voor hebben laten gaan! Grrrr.
Maar sommige mensen lukt het wel. Hoe doen ze dat? Margriet Wentink schreef er in 2014 een mooi boekje over, waarin ze uitlegt dat verlangen gevoed wordt door behoeften en gemis. Om je verlangen te vervullen is volgens haar nodig:
- een sterk en eenduidig gevoel iets zielsgraag te willen;
- een krachtig besluit, dat vanuit je buik komt en niet vanuit opeengeklemde kaken;
- een sterke focus en concentratie op wat je verlangt, waarbij je je niet laat afleiden of verleiden door plotseling voorbij komende gouden kansen;
- een onverbeterlijk vertrouwen in je eigen inspanningen en mogelijkheden om de juiste mensen te betrekken, ook al verklaart iedereen je voor gek. 'Yes, we can!';
- toewijding. Dat je met je aandacht en je hart bij je verlangen bent, wat niet hetzelfde is als maniakaal al je geld, tijd en middelen erin stoppen;
- creativiteit en flexibiliteit. Heus niet alles zal volgens plan verlopen. En dus zul je moeten kunnen incasseren, meeveren en teugels laten vieren. En bezinnen op: ‘wat nu?’
- en tot slot geduld. Niet in de zin van rustig aan doen, maar kunnen onderscheiden of en wanneer iets wel of (nog) niet mogelijk is. Een vorm van realiteitszin.
Het verwezenlijken van gezonde, natuurlijke verlangens heeft een gigantisch positieve uitwerking op je welzijn (zelfvertrouwen!), gezondheid en levensgeluk, o.a. door de oxytocine die vrijkomt in je hersenen. Het brengt rust en verbondenheid. Heel anders dan de gevolgen van het najagen van ongezonde verlangens en behoeften. Die laten je achter met een gevoel van leegte, zinloosheid en ook nog vaak een slechte gezondheid...
Heb jij ook een groot verlangen dat je zielsgraag wil verwezenlijken?
Ik hoor het graag! Laat je commentaar achter onder dit blog of op de sociale media!
Hartelijke groet!
Alexandra van Smoorenburg
Gerelateerde blogs
‘Kies jij maar.’ Over beschadigd verlangen., februari 2015
Hoe krijg ik helder wat ik wil?, november 2014
'Nee zeggen’ moeilijk? Zo kom je er van af, juli 2014
De logica van het gevoel. Over de relatie tussen gevoel en ratio, mei 2014
Geef wat positieve energie terug met een reactie, like of tweet!
stuur door
Als de ander maar gelukkig is, is Margriets motto. Door je te voegen naar de ander, heb je het minste gedoe zegt ze, en verder moet je er maar niet te lang bij stil staan. ‘Ach, leuk is het niet altijd, want ze weten me goed te vinden op het werk! (snuif), maar ze kunnen in ieder geval nooit zeggen dat ik mijn best niet heb gedaan.’ Margriet vertelt het allemaal vrij rustig in een persoonlijk gesprek dat onderdeel uitmaakt van een teamcoaching. Het valt me op dat ze een wat grauwe gelaatstint heeft en dat ze, zodra ze stopt met praten, op haar nagels begint te bijten.
‘Dat lijkt me een geruststellende gedachte’, zeg ik, ‘en reuze gemakkelijk ook voor je collega’s, iemand die zich voegt. Maar toch. Waarom denk jij dat jouw nieuwe collega Vera toch wat problemen met jullie onderlinge samenwerking heeft?’, vraag ik.
Margriet kijkt me glazig aan: ‘Nou, dat kan ik eigenlijk niet zo goed plaatsen. Ik zou volgens haar te onzelfstandig zijn en te weinig initiatief nemen. Ze zegt dat dat niet meer kan, nu we een zelfsturend team zijn. Maar ik stem juist altijd heel goed af, dat is toch goed?’
‘Wat vind je zelf van de samenwerking met Vera?’, vraag ik.
‘Hoe of ik de samenwerking met Vera ervaar?’, echoot ze me na . ‘Nou, dat weet ik niet hoor, daar denk ik nooit zo over na.’
‘Laat ik het anders formuleren’, zeg ik: ‘Hoe ziet jouw ideale samenwerkingsrelatie er uit?’
‘Poeh, dat weet ik niet hoor. Elkaar helpen misschien? Dat is wat ik probeer. Als de ander tevreden is, ben ik het ook. Maar blijkbaar doe ik iets fout.’
‘Het gaat hier niet zozeer om fout’, zeg ik, ‘maar om irritatie. Vera gaf aan dat je over je heen laat lopen. En dat ze daar niet goed tegen kan. ‘Het lijkt soms alsof Margriet er niet helemaal is, en geen mening heeft’, zei ze. Herken je dat?’ Margriet loopt rood aan en begint dan machteloos te huilen. Het voelt zo kwetsbaar en pijnlijk dat ik er zelf bijna van moet huilen. Ik neem een slokje water, ga naast haar zitten en leg een hand op haar rug. Zo zitten we een poosje woordeloos. Als ze weer een beetje gekalmeerd is zegt ze: ‘Ik weet niet wat ik moet zeggen. Ik zou liefst weg willen rennen, en nooit meer daar terug gaan. Het voelt alsof ik in de val gelopen ben.’
---
Margriet leek nooit iets voor zichzelf nodig te hebben, maar was dat wel zo? Haar nieuwe collega Vera vertrouwde het niet en ergerde zich zelfs aan haar gedrag. ‘Alsof je in een zwart gat grijpt bij haar’, had ze tijdens haar persoonlijke sessie met mij tegen me gezegd. ‘Je moet haar constant bevestigen, en volgens mij drinkt ze ook behoorlijk’, had ze er nog aan toegevoegd.
Vera's opmerkzaamheid maakte dat Margriet van het ene op het andere moment in een pijnlijk stuk getrokken werd. Een confrontatie met weggestopt oud leed.
Margriets drijfveer om te helpen bleek zwaar gevestigd te zijn op een onbewust (kinderlijk) verlangen naar bevestiging. Door een geschonden vroege jeugd, waarin haar basisbehoeften stelselmatig genegeerd en ondergeschikt waren gemaakt en ze veel kritiek te verduren had gekregen was haar natuurlijke vermogen om te verlangen en uit te reiken flink beschadigd geraakt. Om de pijn en teleurstelling van de afwijzing maar niet te hoeven voelen, was ze al vroeg opgehouden dingen actief te willen.
Zelf was Margriet zich nauwelijks bewust van de zuigende behoefte aan bevestiging, aandacht en veiligheid die ze uitstraalde. Wel voelde ze zich soms hinderlijk leeg en vervreemd van zichzelf: een gevoel dat ze meestal met een wijntje en shoppen trachtte te verdrijven. Evenals het onderwerpingsgedrag op het werk (de extreme hulpvaardigheid) en het nagelbijten vormden dit krachtige manieren om de weggestopte onlustgevoelens op afstand te houden.
Feitelijk werd Margriet al jaren keer op keer meegenomen door een verraderlijke, onbewuste onderstroom aan gevoelens en verlangens die haar steeds heel ergens anders heen voerden dan ze zelf wilde, en die haar krachten enorm ondermijnden. Door het rechtstreekse commentaar van Vera kwam ze echter weer in contact met zichzelf. Ze werd zich namelijk niet alleen bewust van de onverwerkte pijnlijke gevoelens, ook haar ware verlangens kwamen weer in beeld.
Door zichzelf nu gedurende een langere periode structureel de liefde, aandacht en erkenning te geven die ze nodig had - middels de oefeningen die ze meegekregen had in de Vrijplaats - dichtte Margriet het gat van de oorspronkelijke pijn, een proces waarbij er tot haar verrassing een vlam van creativiteit en levenslust vrijkwam.
Nooit eerder had Margriet zich zo goed over zichzelf gevoeld.
Op het evaluatieformulier schreef Margriet dat het grootste verlangen dat ze opgegeven had was het verlangen dat een ander haar gelukkig moest maken. ‘Ik zie nu in, dat een ander nooit had kunnen bereiken wat ik nu voor mezelf bereikt hebt. En dat is het grootste kado in mijn leven.’
Heerlijk. Wat jarenlang volop naar anderen was gevloeid, kan ze nu zichzelf ook geven. En dit dankzij ... een conflict!
© Alexandra van Smoorenburg
Gerelateerde blogs
Hoe krijg ik helder wat ik wil?, november 2014
'Nee zeggen’ moeilijk? Zo kom je er van af, juli 2014
De logica van het gevoel. Over de relatie tussen gevoel en ratio, mei 2014
Geef wat positieve energie terug met een reactie, like of tweet!
De Inspectie SZW gaat vanaf half februari herinspecties houden bij instellingen in de sector zorg en welzijn. De herinspecties vinden plaats bij instellingen waar in de afgelopen jaren overtredingen zijn geconstateerd op het gebied van veilig en gezond werken. Het gaat hier om ziekenhuizen, asielzoekerscentra en opvanghuizen, instellingen in de gehandicaptenzorg, de jeugdzorg en de geestelijke gezondheidszorg, en instellingen in de verpleging, verzorging, thuis- en kraamzorg.
Focus op psychosociale arbeidsbelasting
De focus bij deze herinspecties is gericht op psychosociale arbeidsbelasting en arbeidstijden. Bij psychosociale arbeidsbelasting gaat het met name om werkstress en agressie tegen werknemers. Deze factoren vormen de belangrijkste oorzaak van werkgerelateerd ziekteverzuim in de zorg. De aanpak van psychosociale arbeidsbelasting is dan ook één van de speerpunten in de aanpak van de Inspectie SZW in de sector zorg en welzijn. Bij de Inspectie worden zowel het beleid als de uitgevoerde maatregelen beoordeeld.
Sancties
Als bij een herinspectie een eerder geconstateerde overtreding niet is opgeheven, dan zal de Inspectie SZW een boete opleggen. De wet ‘Wet aanscherping handhaving en sanctiebeleid SZW-wetgeving’ maakt hogere sancties mogelijk.
Gerelateerde blogs
Verzuimkosten psychosociale arbeidsbelasting ruim 2 miljard (+ factsheet TNO over psa), nov 2014
Boetes voor hoge werkdruk in zorg en welzijn, september 2013
Geef wat positieve energie terug met een reactie, like of tweet!
‘Voel je het, als je grens overschreden wordt?, vraag ik Helena. ‘Voelen, voelen’, zegt ze, ‘Nee. Ja. Ik weet het niet. Als mijn collega zo agressief tegen me doet, zoals vorige week nog, toen ze me min of meer dwong om haar dienst over te nemen, dan sla ik dicht, dat is het eigenlijk. Ik raak een soort van verdoofd, heel raar… Dan voel ik me net een kind’, voegt ze er wat hulpeloos toe. ‘Een kind?’, herhaal ik. ‘Ja, net als vroeger thuis. En in de klas, bij juffrouw De Vink, dat verschrikkelijke mens. Ik heb mezelf vroeger bezworen dat ik nooit zoals hen zou willen worden... Je kunt dingen toch zeker ook op een aardige manier zeggen?!’, zegt Helena dan vrij stevig.
Aardigheid troef
‘Weet ik niet’, zeg ik in antwoord op haar vraag. ‘Mij persoonlijk lukt dat niet altijd. Kun jij altijd alles aardig zeggen?’ Helena kijkt me verbaasd en lichtelijk ongerust aan. ‘Dat probeer ik wel ja’, zegt ze.
‘En als het niet lukt?, vraag ik.
‘Dan zeg ik niks’, zegt ze nadrukkelijk. En voegt daaraan toe: ‘En dat zeg ik ook steeds tegen mijn kinderen: als je niks leuks hebt te melden, zeg dan niks.’ ‘Zo.’, zeg ik. ‘Duidelijke taal, over grenzen gesproken. En? Werkt je strategie? Zijn ja kinderen net zo aardig geworden als jij bent?’
Hamvraag
Ik zie Helena schrikken en zelfs verkrampen. Die vraag had ze niet zien aankomen. Ze zwijgt, best lang. Ik wacht stilletjes af. Dan zegt ze onwillig: ‘Mijn jongste dochter is vorig jaar geschorst geweest, vanwege pesten. Vreselijk. Ik schaam me kapot. We hebben een andere school voor haar gezocht en het lijkt voorbij nu. Ik praat er liever niet meer over.’ Ze kijkt me strak en gespannen aan. ‘Hoeft ook niet’, zeg ik rustig. ‘Het gaat over jou vandaag. Wat ik van jou zou willen weten is: dat koste wat het kost aardig willen zijn, heeft dat jou persoonlijk nou geholpen, of heeft het je belemmerd in je leven?’
Identiteitsverlies
Het behoeft geen nadere uitleg dat Helena met het nastreven van haar hogere doel (aardig blijven en aanpassen) haar concrete belangen en doelen voorbij schoot. Haar grootste struikelblok was de onbewuste, diep ingeklonken overtuiging dat grenzen stellen gelijk zou staan aan hardheid. En 'hard zijn' was het laatste wat ze wilde. Bovendien leek het haar doodeng 'om zichzelf zo op de voorgrond te zetten'. Echter, haar als kind ontwikkelde vermogen om al duikend mee te bewegen bij intimiderend gedrag had haar vroeger dan misschien geholpen, als volwassenen kost het haar zowat haar identiteit. Ze weet nauwelijks meer wie ze is en wat ze nou echt wil. Laat staan dat anderen weten wat ze aan haar hebben!
Schaduw en licht
Door de schaduwkant van haar eigen vriendelijkheid onder ogen te zien en haar angst voor zichtbaarheid, lukt het Helena zich open te stellen voor het stellen van duidelijke grenzen. Ze ontdekte de volgende voordelen, die ik hier met jullie mag delen:
- ‘Als ik mijn grenzen ga stellen heb ik meer kans dat ze rekening met me gaan houden’ (op het werk)
- ‘Door mijn grenzen te stellen voorkom ik dat ik steeds dezelfde discussie moet voeren’ (met de kinderen). ‘Dat is beter voor de sfeer en zal me tijd schelen.’
- ‘Door mijn grenzen te stellen creëer ik meer ruimte en tijd voor mezelf, waardoor ik misschien weer aan mijn hobbies toekom.'
Deze voordelen blijken waardevol voor Helena en haar nieuwe mindset zorgt ervoor dat ze de motivatie op kan brengen om haar gedrag daadwerkelijk bij te stellen.
Blijdschap en rouw
Tijdens de evaluatie, een maand na afsluiting van haar conflicttransformatietraject, spreek ik dan ook een andere Helena. ‘Ik had nooit kunnen dromen dat deze relatief simpele vaardigheid me zoveel zou kunnen brengen’, zegt ze hoorbaar ontroerd. ‘De kracht van meebewegen kende ik, maar nu daar de kracht van mijn eigen grenzen stellen bij gekomen is, is er ongelooflijk veel veranderd. Mensen zijn aardiger lijkt het wel. Er is meer respect. Minder gedoe. Nu opeens wel...'
En dan: 'Wat heb ik mezelf toch aangedaan?!’ Ze moet ervan huilen. Zoete tranen deze keer.
© Alexandra van Smoorenburg, De Vrijplaatscoach
Gerelateerde blogs
Hoe krijg ik helder wat ik wil?, november 2014
'Nee zeggen’ moeilijk? Zo kom je er van af, 1 juli 2014
Help, ik heb de moed niet om het conflict aan te gaan!, mei 2014
Geef wat positieve energie terug met een reactie, like of tweet!
.png){kind=spacer}
website maken