Blog van 'n conflictbevrijder

Conflictcoaching in het Westerpark

Ik kom Marianne tegen in het Westerpark, waar ze met haar hond wandelt. We lopen samen op en raken aan de praat. Ik hoor binnen drie minuten dat ze een dag daarvoor ontslag heeft gekregen bij de zorgorganisatie waar ze werkt. ‘Ik ben er één van de honderdnegenendertig’, vertelt ze, ‘er zijn er meer de pisang. Het zat er misschien wel aan te komen, maar begrijpen doe ik het niet. Hoe moet het met die ouwe mensen? En voor degenen die het over moeten pakken is het ook geen doen. Die hebben echt geen tijd meer om de mensen aandacht te geven. De pleuris gaat uitbreken daar. En ik zit thuis en moet naar de sociale dienst nu. Vreselijk´, zegt ze, ‘ik hoorde dat ze je als een halve misdadiger behandelen. Ik zie er verschrikkelijk tegenop.’   

Ik luister vooral en laat haar praten. Over dat de kinderen zo geschrokken waren. (Of ze nou ook naar de voedselbank moesten, zoals de moeder van een vriendje?) Over het feit dat er geen banen meer zijn voor mensen van haar leeftijd. Over haar ex, die sinds een half jaar ook thuis zit en de alimentatie niet meer kan betalen. Alles komt er uit, terwijl ze af en toe op twee vingers de hond terugfluit. Zo te zien is die wel blij met dit extra uitje. Ik daarentegen voel de spanning onder haar redelijk stoere toon, en voel me een beetje misselijk. Wat kan ik zeggen?  

Plotseling kijkt ze me recht aan en zegt indringend: ‘Shit, wat nu? Ik schijt in mijn broek, hoe ga ik dit doen?’

‘Ik zou het niet weten’ zeg ik zachtjes, nog steeds onder de indruk. ‘Het lijkt me heel moeilijk.’ Marianne valt even stil en vraagt dan: ‘Heb jij nog werk?’ ‘Ja,’ antwoord ik werktuiglijk, ‘ik werk voor mezelf. Ik help mensen om op een positieve manier gebruik te maken van conflicten.‘‘Oh’, zegt ze, ‘maar zeker niet bij dit soort van hopeloze situaties.’
‘Nou’, zeg ik ‘gewoonlijk help ik mensen die vastgelopen zijn in een onhoudbare situatie op hun werk, maar een conflict is een conflict, dus misschien kan ik jou ook wel helpen.’

‘Ik denk het eigenlijk niet’, zegt ze. ‘Ik ben mijn baan kwijt, en daar zijn er niet meer veel van op mijn leeftijd.’

‘Belangrijker dan het feit op zich, is hoe je ermee omgaat’, zeg ik. ‘Heus, dat gaat het grote verschil uitmaken voor jezelf en je kinderen.’

‘Help me maar', zegt ze.  

‘Hulp vragen is een goeie start’, zeg ik, ‘al moet je niet denken dat ik de antwoorden heb. Ik kan je alleen helpen om antwoorden in jezelf te vinden. Op momenten als deze is het van belang de wijsheid in jezelf aan te spreken.’ ‘Wijsheid?’, zegt ze een beetje bozig, ‘Ik wil een baan, daarmee is mijn probleem opgelost. Van wijsheid kun je niet eten.’

'Dat misschien niet’ zeg ik, ‘maar toch zul je ervoor moeten zorgen dat het licht aanblijft bij jezelf en je kinderen. Dat scheelt enorm in deze omstandigheden, of niet dan? Zonder wijsheid ben je overgeleverd aan de gevolgen van de materiële wereld.

‘Ik ben niet zo wijs', zegt ze twijfelend, 'ik ben meer een praktisch mens.'

‘Nou, wie weet ligt daarin wel jouw wijsheid’, zeg ik.

Ik vertel haar dat er in ieder mens wijsheid leeft. Volgens Jung, een groot denker en psychiater uit de vorige eeuw huist het in de diepste kern van je psyche, daar waar deze verbonden is met het collectieve onbewuste. In dit collectieve onbewuste bevindt zich het archetype van de wijze, een soort van bron waar elk mens verbinding mee kan maken. In die bron is de wijsheid van alle menselijke ervaring aanwezig.

‘Hoe kom je bij die bron?’, vraagt Marianne, wiens interesse ondanks zichzelf toch wel gewekt is.

‘Nou, bijvoorbeeld door je zijn gezicht voor te stellen' zeg ik. 'Is er een afbeelding van een wijze die meteen bij je op komt?’

‘Ha’, zegt Marianne, ‘ik moet gelijk denken aan een prentje dat ik kreeg met mijn Heilige Communie. Ik vond het prachtig vroeger en heb het altijd nog bewaard. Zo’n fleurig plaatje, met Maria erop en Lelietjes van Dalen er omheen.’

‘Weet je nog hoe ze kijkt op dat plaatje?’ vraag ik. 'Hoe ziet ze er uit in jouw herinnering?'

‘Tja, zo’n sereen gezicht’, zegt ze. ‘Ik weet het niet meer zo goed. Lief misschien? Ontspannen, dat in ieder geval.’

‘Mooi, je herinnert je de ontspannen blik. Is dat hoe wijsheid er vooral uitziet voor jou?’, vraag ik.

‘Hmmm’, bromt ze, ‘Ja, uhh, misschien wel, maar ik weet niet of ik je nou goed begrijp: bedoel je dat ik me moet ontspannen in mijn huidige omstandigheden?’

‘Niks moet’, zeg ik, ‘maar als dit de kwaliteit is die jij je op dit moment vooral herinnert van 'de wijze', dan kan het best wel eens zo zijn, dat deze kwaliteit jou op dit moment kan helpen. Voel zelf maar na of dat zo voor je is.’ 

'Een - nul', zegt ze sportief. 

‘Maar wijsheid is toch niet hetzelfde als ontspanning?, gaat ze door. ‘Nee’, zeg ik, 'maar ontspanning kan wel wijs zijn! Wijsheid is niet één ding. Het heeft vele toegangspoorten. Er is wijsheid in woorden: in gezegden, leringen, sommige raadgevingen of bemoedigingen. Er is wijsheid in de natuur: dat alles altijd verandert, dat er seizoenen zijn, dat het leven oneindig is, dat er altijd meer is. En er is wijsheid die van binnenuit komt, uit je hart en je ziel: in (innerlijke) beelden, ingevingen, dromen. Waar het steeds om gaat is je wijsheid te vermengen met de praktijk van je leven. Jij hebt net een klein tipje van de sluier van je eigen wijsheid opgelicht, maar er is nog zoveel meer. Als je jezelf de kans geeft je persoonlijke ervaringen te overdenken en verwerken, vind je wijsheid.'

‘Dat lijkt mij inderdaad toch wel belangrijk in jouw werk’, zegt ze. Maar hoe combineer jij conflicthantering dan met wijsheid, want daar heeft toch niemand zin in?

'Zoals ik jou ook meeneem', zeg ik. 'En verder help ik mijn klanten naar binnen te kijken, en hun pijn en negatieve emoties te gebruiken. Die vormen namelijk de perfecte toegang tot de uitweg. En wijsheid speelt ook een rol bij het naar buiten treden. Ik help mijn klanten mildheid aan kracht te paren. Alleen maar mildheid of compassie heeft namelijk geen effect. Je hebt ook power nodig.'

'Ik moet hier afslaan', zegt Marianne, 'maar ik hoop dat ik je nog eens tegenkom. Ik voel me een stuk beter dan een uur geleden.'

'Jij bedankt, voor je vertrouwen,' zeg ik. 'Ik ben blij dat het je goed heeft gedaan. Vind je het okay als ik er een blogje over schrijf?' 

© Alexandra van Smoorenburg

Gerelateerde blogs

Iedereen bang voor zijn baantje. Met tips hoe te dealen met intimidatie, februari 2014

De werkdruk steigt sneller daar waar ontslagen vallen, september 2013

Hoe word je gelukkig? september 2013

Hoe blijf je overeind als de organisatie onder je kont vandaan afgebroken wordt?, mei 2013

 Vond je dit een interessant blog? Je doet me een groot plezier door het te delen in jouw sociale netwerk!