Blog van 'n conflictbevrijder

‘Ik ben anxious’, zegt Marieke.
‘Okay, gespannen dus’ zeg ik.
‘Ja, gespannen en .. [nadenkend] bangig,’ vervolgt ze.
‘Waarom noem je het ‘anxious’ en niet ‘bangig’?’, vraag ik.
‘Ja, weet ik niet, ik vind het zo’n goed woord, het klinkt precies zoals ik me voel.
Ik knik haar bevestigend toe. Ik snap wat ze bedoelt.

‘Veel van mijn cliënten de laatste tijd voelen zich (een vorm van) anxious.
’s Avonds thuis zit ik erover na te denken.
Ik heb er een gewoonte van gemaakt om bij  mezelf na te gaan op welke wijze de thematiek van mijn cliënten, mijn eigen staat van zijn reflecteert.
De wereld is een spiegelparadijs nietwaar.

Ik kan er niet zo makkelijk bijkomen. Hoewel ik als kind erg bang was, heb ik daar al tientallen jaren geen last meer van. De laatste keer dat ik het écht voelbaar voelde, was nadat mijn zoon geboren werd, nu 25 jaar geleden. Ik was zo gelukkig, dat mij onmiddellijk de angst overviel dat ik hem kwijt kon raken. Ken je dat?

Ik schrijf niet voor niks ‘écht voelbaar’.
Want ook al denken we 'nou, dat valt best mee bij mij', blijkt uit breinonderzoek iets anders. Namelijk dat wij allemaal vreselijke angsthazen zijn (vandaar al dat egogekletter).
Hersenscans laten zien dat minstens 80% van onze gedachten gerelateerd zijn aan het voorkomen van gevaar, risico of pijn. Want dat zijn de dingen die ons angst inboezemen. We scannen voortdurend of het wel veilig is.
En dat percentage van 80 geldt dus voor psychische gezonde personen.
Kun je nagaan hoe dit moet zijn bij mensen die zichzelf bang, onzeker, of ‘anxious’ noemen!

Zou het dan misschien gerelateerd zijn aan een spannend avontuur dat ik binnenkort (vrijdag) aan ga??!
Als ik hier even bij stil sta denk ik dat dit het waarschijnlijk is.
Waarom? Omdat ik dit echt wel spannend vind en omdat ik weet, dat angst vooral optreedt als we als we iets nieuws, iets onbekends gaan doen / een groot doel trachten te bereiken. 
Ik ga namelijk binnenkort een DARK retreat doen.

Drie dagen lang in  het pikkedonker.
In een tent - een yurt geloof ik - en nog extra geblindeerd met een blinddoek.
Geen telefoon, niet lezen, niks
Eten en piesen enzo op de tast...

Wat zal dat doen met mijn geest?
Zal ik me enorm gaan vervelen? Niet weten waar ik heen moet met mezelf?
Zal ik bang worden, van beestjes die over mijn armen kruipen en in mijn kleren kriebelen, rare geluiden, vervelende herinneringen...
Dat kan bijna niet anders….
En weet ik daar dan mee te dealen?
...

We gaan het zien! (Oh nee, niet dus, haha). Ik kijk er naar uit. En ook ... bereidde ik mezelf na bovengenoemde reflectie nog een tikje beter voor. Ik schreef ik voor mezelf op wat ik de afgelopen jaren - veelal van mijn clienten zelf! - leerde over omgaan met angst. Want ik vermoed dat ik die tegen ga komen. Misschien stel je het op prijs als ik mijn inzichten met je deel.

Basale inzichten over omgaan met angst

• Voldoende pauzeren. Tijd nemen om te kalmeren: bewust mijn aanwezigheid te voelen (mediteren); te genieten van wat er is; het me comfortabeler te maken; te reflecteren; 
• Ik ben niet mijn angst; ik heb angst. En omdat ik hem heb (en niet ben), kan ik m beïnvloeden. De functie van angst is scannen op reële bedreigingen en ons bewust maken van risico’s. Hij (of zij?) is er om mij te hélpen. En nooit om het stuur over te nemen. Het meest intelligent is dus dat je ermee gaat samenwerken, want
• Angst is slechts een alarmsignaal; niet het probleem. Logica mensen! Niet het (rook)alarm is het probleem; het vuur is het probleem! Ergo: je moet niet de angst bevechten, maar op zoek gaan naar het probleem waar de angst naar verwijst. 
• Me blind staren op de angst zelf zal niks oplossen. Zal ik deze kunnen vasthouden in het duister? Ik ga het proberen. Want het is the f*cking truth. Als je de angst om zichzelf serieus neemt, neemtie het over en ben je lost. Iedereen met angstklachten vecht ertegen, dat heb ik duizenden keren gezien, en dat is precies wat je niet moet doen. Angst hoeft niet overwonnen te worden; het moet onderzocht worden!
• En wat doe ik dan praktisch, met dat supervervelende GEVOEL van de angst?
  Dat dierenbrein van mij kalmeren! That's all. Er is geen andere remedie. Wat zeg ik? Geen. Andere. Remedie. En daarin kun je heel veel zelf doen, anders dan de farmaceutische wereld ons wil doen geloven. De enige voorwaarde: je met jezelf willen verhouden. Je hebt daartoe  drie wegen.

Dit zijn de drie ingangen die je hebt om jezelf te kalmeren: 

1. Fysiek. Kalmeer je zenuwstelsel door:
   - jezelf stevig en geruststellend te omarmen; 's nachts een verzwaringsdeken te gebruiken; een zachte knuffel of lapje waar je mee kunt friemelen (ja, net als een baby); je geliefde(n) of huisdier(en) te knuffelen.
   - goed aarden: lopen-lopen-lopen, stampen, op het strand liggen, tuinieren, bosbaden
   - goed en lang uitademen (4 tellen in; 8 tellen uit).
2. Emotioneel. Jezelf geruststellen door compassie te ontwikkelen voor het feit dat je angst voelt. ‘Stil maar. Logisch dat je hiervan schrikt / hier bang voor bent… wat kan ik op dit moment voor je doen zodat je je wat veiliger voelt?’
3. Mentaal.  Jezelf de vraag stellen: ‘Is dat waar ik bang voor ben echt aan de orde, hier en nu? Weet je dat 100% zeker?‘ En journallen: schrijf op wat je voelt en denkt. Elke keer weer. Verscheur het desnoods daarna. Het gaat erom dat je je gevoelens naar buiten brengt.  En tot slot: praten met een vriend(in)! (Dat is iemand die je laat zijn wie je bent en voelen wat je voelt en die je niet  verder de put in praat of gaat lopen verbeteren, okay?) 

Ha! Ik ben voorbereid; ik ga ervoor.
Ik ga de draak in de ogen kijken.

Jij ook?
Ik hoop het, want zoals Anais Nin al zo prachtig en diepzinnig schreef:
"Life shrinks and expands in proportion to ones courage."
!
Leuk dat je me las, 
aleXandra

Moeite met nee zeggen?
Download het gratis E-book 'Nee zeggen voor Empaths' en ontvang mijn blogs in je mail  (af en toe:))