Blog van 'n conflictbevrijder

Als de ander maar gelukkig is, is Margriets motto. Door je te voegen naar de ander, heb je het minste gedoe zegt ze, en verder moet je er maar niet te lang bij stil staan. ‘Ach, leuk is het niet altijd, want ze weten me goed te vinden op het werk! (snuif), maar ze kunnen in ieder geval nooit zeggen dat ik mijn best niet heb gedaan.’ Margriet vertelt het allemaal vrij rustig in een persoonlijk gesprek dat onderdeel uitmaakt van een teamcoaching. Het valt me op dat ze een wat grauwe gelaatstint heeft en dat ze, zodra ze stopt met praten, op haar nagels begint te bijten.

‘Dat lijkt me een geruststellende gedachte’, zeg ik, ‘en reuze gemakkelijk ook voor je collega’s, iemand die zich voegt. Maar toch. Waarom denk jij dat jouw nieuwe collega Vera toch wat problemen met jullie onderlinge samenwerking heeft?’, vraag ik.
Margriet kijkt me glazig aan: ‘Nou, dat kan ik eigenlijk niet zo goed plaatsen. Ik zou volgens haar te onzelfstandig zijn en te weinig initiatief nemen. Ze zegt dat dat niet meer kan, nu we een zelfsturend team zijn. Maar ik stem juist altijd heel goed af, dat is toch goed?’

‘Wat vind je zelf van de samenwerking met Vera?’, vraag ik.
‘Hoe of ik de samenwerking met Vera ervaar?’, echoot ze me na . ‘Nou, dat weet ik niet hoor, daar denk ik nooit zo over na.’
‘Laat ik het anders formuleren’, zeg ik: ‘Hoe ziet jouw ideale samenwerkingsrelatie er uit?’
‘Poeh, dat weet ik niet hoor. Elkaar helpen misschien? Dat is wat ik probeer. Als de ander tevreden is, ben ik het ook. Maar blijkbaar doe ik iets fout.’

‘Het gaat hier niet zozeer om fout’, zeg ik, ‘maar om irritatie. Vera gaf aan dat je over je heen laat lopen. En dat ze daar niet goed tegen kan. ‘Het lijkt soms alsof Margriet er niet helemaal is, en geen mening heeft’, zei ze. Herken je dat?’ Margriet loopt rood aan en begint dan machteloos te huilen. Het voelt zo kwetsbaar en pijnlijk dat ik er zelf bijna van moet huilen. Ik neem een slokje water, ga naast haar zitten en leg een hand op haar rug. Zo zitten we een poosje woordeloos. Als ze weer een beetje gekalmeerd is zegt ze: ‘Ik weet niet wat ik moet zeggen. Ik zou liefst weg willen rennen, en nooit meer daar terug gaan. Het voelt alsof ik in de val gelopen ben.’

---

Margriet leek nooit iets voor zichzelf nodig te hebben, maar was dat wel zo? Haar nieuwe collega Vera vertrouwde het niet en ergerde zich zelfs aan haar gedrag. ‘Alsof je in een zwart gat grijpt bij haar’, had ze tijdens haar persoonlijke sessie met mij tegen me gezegd. ‘Je moet haar constant bevestigen, en volgens mij drinkt ze ook behoorlijk’, had ze er nog aan toegevoegd.
Vera's opmerkzaamheid maakte dat Margriet van het ene op het andere moment in een pijnlijk stuk getrokken werd. Een confrontatie met weggestopt oud leed.

Margriets drijfveer om te helpen bleek zwaar gevestigd te zijn op een onbewust (kinderlijk) verlangen naar bevestiging. Door een geschonden vroege jeugd, waarin haar basisbehoeften stelselmatig genegeerd en ondergeschikt waren gemaakt en ze veel kritiek te verduren had gekregen was haar natuurlijke vermogen om te verlangen en uit te reiken flink beschadigd geraakt. Om de pijn en teleurstelling van de afwijzing maar niet te hoeven voelen, was ze al vroeg opgehouden dingen actief te willen.

Zelf was Margriet zich nauwelijks bewust van de zuigende behoefte aan bevestiging, aandacht en veiligheid die ze uitstraalde. Wel voelde ze zich soms hinderlijk leeg en vervreemd van zichzelf: een gevoel dat ze meestal met een wijntje en shoppen trachtte te verdrijven. Evenals het onderwerpingsgedrag op het werk (de extreme hulpvaardigheid) en het nagelbijten vormden dit krachtige manieren om de weggestopte onlustgevoelens op afstand te houden.

Feitelijk werd Margriet al jaren keer op keer meegenomen door een verraderlijke, onbewuste onderstroom aan gevoelens en verlangens die haar steeds heel ergens anders heen voerden dan ze zelf wilde, en die haar krachten enorm ondermijnden. Door het rechtstreekse commentaar van Vera kwam ze echter weer in contact met zichzelf. Ze werd zich namelijk niet alleen bewust van de onverwerkte pijnlijke gevoelens, ook haar ware verlangens kwamen weer in beeld.

Door zichzelf nu gedurende een langere periode structureel de liefde, aandacht en erkenning te geven die ze nodig had - middels de oefeningen die ze meegekregen had in de Vrijplaats - dichtte Margriet het gat van de oorspronkelijke pijn, een proces waarbij er tot haar verrassing een vlam van creativiteit en levenslust vrijkwam.

Nooit eerder had Margriet zich zo goed over zichzelf gevoeld.

Op het evaluatieformulier schreef Margriet dat het grootste verlangen dat ze opgegeven had was het verlangen dat een ander haar gelukkig moest maken. ‘Ik zie nu in, dat een ander nooit had kunnen bereiken wat ik nu voor mezelf bereikt hebt. En dat is het grootste kado in mijn leven.’
Heerlijk. Wat jarenlang volop naar anderen was gevloeid, kan ze nu zichzelf ook geven. En dit dankzij ... een conflict! 

© Alexandra van Smoorenburg

Gerelateerde blogs

Hoe krijg ik helder wat ik wil?, november 2014

'Nee zeggen’ moeilijk? Zo kom je er van af, juli 2014 

De logica van het gevoel. Over de relatie tussen gevoel en ratio, mei 2014

Geef wat positieve energie terug met een reactie, like of tweet!