Blog van 'n conflictbevrijder

 Je bent boos. Je voelt je gepasseerd, voor schut gezet, genegeerd, of zoiets. Hoe dan ook: echt kwaad. Maar! Hoe lekker het ook is om de ander 's ff EXACT te vertellen wat je vindt, voelt en bedoelt, je bent inmiddels wijzer. Want het pakt meestal niet zo lekker uit. Je zegt dingen die je later weer goed moet maken of uit moet leggen. Als je die kans nog krijgt tenminste. 

Dus. Laat die emoties ff betijen, zodat je de zaken weer in perspectief kunt zien. Kun je ze daarna bespreken met je bestie (of met mij) en een strategietje bedenken.

Alleen: hoe overleef je die tussentijd? Hoe doorsta je die spanning in je lijf en hoofd?

Met je ademhaling! 

Check deze 3 'real time' ademtechnieken om je stressreactie te doorbreken

1) 'The physiological sigh'
Superhandig deze. Je partner zegt of doet iets stoms: adem 2 keer achter elkaar diep in (een keer zo diep als je kan en dan gelijk nog een korte erachter aan) en dan zo lang mogelijk uit. Herhaal 2 of 3 keer en je hebt de stressreactie al doorbroken! Echt nooit meer vergeten deze. Uitgebreid wetenschappelijk onderzocht en supereffectief gebleken. Honden doen het ook. 

2) Ademhaling vertragen met Fffff....
Langer uitademen dan in. Dat is feitelijk het hele eieren eten. Dit brengt je hartslag en bloeddruk omlaag en ontspant je zenuwstelsel. Dus. Adem helemaal uit op de letter F - fffffffff-  wacht tot de ademhaling vanzelf weer komt; adem niet te diep in en dan weer heel rustig ffffff... Paar minuten is genoeg.

3) Vierkantjes ademen
Hoe zegt u, vierkantjes? Yep. Vier tellen in (streep omhoog) – vier tellen vast (streep horizontaal) – vier tellen uit (streep omlaag) – vier tellen vast (streep horizontaal terug). Zelf vind ik 'm minder, maar anderen zweren erbij. 

NB 1 Ben je sowieso een stresskip, doe de tweede oefening 2 x per dag 5 minuten (alarmpje zetten!) en je hebt er de hele dag plezier van. 

NB 2 Het handige van die focus op je ademhaling is ook dat je wat afstand neemt van het gedoe. Mooi meegenomen dus! 

NB 3 Check wel bij jezelf of je kunt volstaan met stoom afblazen! Misschien is het een goed idee om op een later, rustiger moment op de gebeurtenis terug te komen en alsnog je punt te maken. Gooi niet het kind (jouw belangrijke inzicht, waarde, behoefte, belang) met het badwater weg!

aleXandra

Heb jij mijn handige E-book 'Nee zeggen voor Empaths' al? Download het hier. 

Als je je eigen waarde niet ziet, heb je geen eigenwaarde. Zo simpel is het. En zonder eigenwaarde trek je altijd aan het kortste eind, zo is het ook nog eens een keer. 

Ik snap het wel, als je om je heen kijkt en op de sociale media, dan zou je zomaar kunnen denken dat jouw leven en jouw goede eigenschappen en jouw ideetjes allemaal maar bar weinig voorstellen. Anderen hebben het beter voor mekaar, veel beter. Maar iedereen die regelmatig een echt gesprek aangaat met een ander, weet wel beter. Al die mensen hebben ook 'hun dingen'. Er is niemand in deze wereld aan wie het lijden voorbij gaat. Echt niemand. Mindset is alles.

Afgelopen week twee overlijdens in mijn omgeving. Een vrouw van in de 60, na bijna 3 jaar gestreden te hebben tegen leukemie. Ze was het er niet mee eens dat ze zou sterven, kon het niet accepteren en maakte het zichzelf en iedereen om haar heen verschrikkelijk moeilijk. Tot het eind bleef ze boos en jaloers op haar familie en vrienden dat die zonder haar verder zouden gaan. Ze stierf met het gevoel verloren te hebben en een gevoel van waardeloosheid. Het was allemaal voor niks geweest. Dan die andere vrouw, eveneens van in de 60. Ze pleegde afgelopen week euthanasie nadat ze 5 jaar langs alles uit de kast had gehaald om waar mogelijk te blijven genieten. Haar wereldje was steeds kleiner geworden, maar het waren 5 prachtige jaren in haar ogen. Ze verliet het leven in dankbaarheid en in volkomen vrede. Mindset is echt alles.

Waarom heeft iedereen recht op eigenwaarde? Omdat ieder van ons er toe doet. Ieders bestaan heeft op ontelbare manieren invloed op het bestaan van anderen. En dus is het van belang hoe we ons voelen en gedragen. Als we op een positieve manier in het leven staan betekenen we sowieso gigantisch veel voor onze omgeving, daar hoef je helemaal niet knap, slim, rijk, of beroemd voor te zijn. (En mensen die dit zijn hebben trouwens ook lang niet altijd eigenwaarde!) De wereld zou voor velen simpelweg niet hetzelfde zijn zonder jou erin. Ja, mindset is werkelijk alles.

Mocht jij de overtuiging hebben dat je er niet toe doet, sta dan eens stil bij hoe je aan dat idee komt. Voelde je je niet gezien of gehoord als kind en besloot je dat er dan wel iets mis moest zijn met jou? Misschien maakte het jezelf afwijzen of kleiner maken het gemis aan liefde en aandacht op een gekke manier draaglijker voor jou. Maar dat is niet iets om aan vast te houden. Want jij bent een onbetaalbare schat, die alle liefde en aandacht in de wereld waard is. Dat jouw opvoeders je dat onvoldoende liet voelen en weten, had niks met jou te maken, maar met hen. Met hún staat van geest en mogelijkheden. Dus dat mag je voor altijd loslaten. Want mindset is alles.

Iemand met weinig eigenwaarde heeft vaak weinig conflicten en veel stress. Of juist heul, héul vaak conflicten en veel stress, dat kan ook. Gebrek aan eigenwaarde maakt dus conflictmijdend (inferieur opstellen) en/of agressief (superieur opstellen) en leidt tot perfectionisme en narcisme (overcompenseren): allemaal gedragingen die relaties van binnenuit uithollen. Je krijgt er scheefgroei en ellende van. Slecht voorbeeld voor eventuele kinderen ook. Normaal is dat het af en toe eens knettert in huis of op het werk, en ook dat je af en toe eens wat over je kam laat gaan. Niks mis mee, we zijn niet perfect en hoeven dat ook niet te zijn.

Belangrijker dan streven naar perfecte relaties is dat je je aanleert terug te komen op zaken die niet prettig zijn verlopen. Dat je het op een goeie manier uitspreekt en oplost met elkaar en je weer richt op de liefde en zorg voor elkaar,  Alleen zo versterk je de band. Want denk erom: mindset is alles. 

Ik zou zeggen: begin met je zelfperceptie bij te stellen door bewust het geloof in je minderwaardigheid los te laten. Daarnaast is er ook nog een onbewust stuk dat je alleen maar kunt kwijtraken door je oude wonden te helen. En een hele praktische weg om aan het herstel van je eigenwaarde te werken is door je conflicten op een constructieve manier op te lossen. Dit geeft een enorme boost aan je eigenwaarde. De moeite waard, want hierdoor zul je weer superleuke of mooie delen van jezelf herontdekken, die je al lang vergeten was. En wellicht ook nieuwe gaven en mogelijkheden ontdekken, waarvan je nooit gedacht had dat je daartoe in staat zou zijn. Beseffen hoeveel jouw bestaan en inzet er werkelijk toe doen, geeft energie. En maakt dat je je weer veel meer verbonden voelt. Want never forget, mindset is alles!

Groet!
aleXandra

Gerelateerde artikelen
Blog: Hieraan merk je dat je perfectionisme je in de weg zit, 2019

Vlog: Zelfliefde is niet egoistisch, 2018
Blog: Confrontatie-angst en hoe je er in 5 stappen vanaf komt, 2016

Een collega feedback geven kan zomaar in ruzie uitmonden. Het komt er namelijk nogal op aan hoe je iets zegt. Vaak gaat het al mis bij de intro. Gelijk met je irritatie komen gaat zeker niet werken, maar al te omzichtig formuleren werkt al evenmin! Lees eerst hoe de meesten van ons de bietenbrug op gaan.   

Begin je feedback nooit zo: 

"Ik heb het gevoel dat jij …/ Volgens mij ben jij… / Ik vind dat jij … / Jij dit of dat"  Als je ruzie of gedoe wil, moet je met een interpretatie of hard oordeel komen. Dan schiet de ander geheid in de verdediging. Wil je iets bespreekbaar maken, benoem dan de feiten en laat je oordeel achterwege.

"Neem het niet persoonlijk hoor, maar …" Hoezo, niet persoonlijk? Feedback geven is persoonlijk! Je valt toch over het handelen van diegene die je aanspreekt? Ga dat dan niet ontkennen.

"Ik ben maar gewoon eerlijk hoor, maar …"  Hèh? Ben je normaal niét eerlijk dan?

"Het is misschien een kleine opmerking hoor, maar …"  Ook onhandig, want zo maak je het voorval al op voorhand klein terwijl het je wel irriteert.

"Doe ermee wat je wil, maar …"  Klinkt vrijgevig, maar je legt de loper uit voor je collega om niks met je opmerking te doen …

"Sorry dat ik het zeg hoor, maar …"  Vraagje: hoe serieus neem jij jezelf als je dit zegt? Waarom zou je je moeten verontschuldigen voor jouw feedback? Met jouw feedback verleen je de ander een gunst!

"Hoe vond je het zelf?"  Duh. En stel nou je collega zegt “prima!”; dan is het gesprek meteen ten einde!

Hoe de onaangename boodschap dan wel over te brengen? 

Samenvatting. De belangrijkste succesfactoren voor een goed verloop van een lastig gesprek zijn: de intro (plaatsing in positief kader), de gespreksopbouw (licht-donker-licht) en de zorg voor tweerichtingsverkeer (gelijkwaardigheid).

Ga als volgt te werk: reageer niet gelijk; bereid je goed voor, ook je vragen aan de ander; geef van te voren aan waar je het over wil hebben (feiten/gedrag) en waarom; plaats je feedback in een positief kader; formuleer je beleving, bezwaren, punten, belangen en grenzen vriendelijk doch onomwonden; benoem je eigen aandeel; geef duidelijk aan wat je wil; maak samen nieuwe afspraken (wordt concreet) en kom er op terug. 

Hieronder de toelichting. 

Wacht tot na het vervelende moment (maar wacht niet te lang!)

Geef je feedback bij voorkeur niet 'in the heat of the moment’, want dan zeg je al gauw verkeerde dingen. Kalmeer jezelf eerst, bespreek het eventueel met een buitenstaander (niet met een andere collega!), slaap er een nachtje over en kom er op een geschikt moment met de juiste woorden op terug. Doe het, want er is weinig wat jou meer persoonlijke groei oplevert dan het oplossen van een conflict! 

 Geef van te voren aan waar je het over wil hebben en beperk je tot één onderwerp

Geef serieuze feedback niet in de wandelgangen of tijdens een overleg met anderen erbij, maar maak een afspraak met dat doel, zodat die ander er niet door overvallen wordt. Want dat zou jij ook niet prettig vinden, toch? Geef in je uitnodiging duidelijk aan over welk specifiek feit of gedrag je wil praten en waarom (intentie en/of doel). Krijg je daar een akkoord op en haalt de ander er tijdens het gesprek toch allerlei andere dingen bij, dan kun je dit gemakkelijk stoppen: "We hadden afgesproken het hier-en-hier over te hebben; als je het ook daar-en-daar over wil hebben kunnen we daar wat mij betreft een andere afspraak voor maken." Want een gesprek dat alle kanten op gaat leidt meestal nergens toe. 

 Plaats je feedback in een positief kader

‘Key’ is je feedback in een positief kader te plaatsen. Dat maakt het voor de ander gemakkelijker jouw feedback te ontvangen. Begin je gelijk te vertellen waar je last van hebt, dan lok je daarmee uit dat de ander in de verdediging schiet of gaat lopen ontkennen en is de kans groot dat je niks gaat bereiken. Feedback die in een positief kader is geplaatst is veel minder bedreigend voor het ego van de ander. De kans op een goed verloop van het gesprek is dan vele malen groter. 

Hier een aantal manieren om je feedback in een positief kader te plaatsen: 
1) toon begrip voor de handelwijze van de ander
Hiermee laat je de ander weten dat je je in hem of haar verplaatst hebt. Benoem niet alleen dat je het begrijpt, maar vertel de ander wat jij ervan meent te begrijpen. En vraag of dit een beetje klopt. Dat komt veel meer binnen dan alleen zeggen: ik begrijp je.

2) benoem welke behoefte van jou door het gedrag of feit in de knel kwam/komt.
Dit is wat men noemt: je kwetsbaar opstellen. Je kunt dit minder kwetsbaar maken voor jezelf door je behoefte positief te formuleren! In dat geval zeg je niet: ik voel me niet gehoord / gezien door jou, maar: voor mij is belangrijk dat mijn visie ook gehoord wordt. Of: ik wil graag gezien worden in wat ik bijdraag!

3) benadruk je positieve intentie en/of doel met het gesprek
Hiermee speel je in op het wij-gevoel en op een gedeelde toekomst. Denk er vantevoren goed over na waarom je dat gesprek uberhaupt wil, en geef dat vervolgens aan. Misschien wil je feedback geven in het kader van een goede afstemming, of voor meer begrip voor elkaar, voor herstel van het vertrouwen, uit respect voor elkaars tijd, om meer te bereiken samen, vanwege de betekenis die jullie vriendschap voor je heeft, et cetera.

4) benoem waar het je ten diepste om gaat 
Geef aan om welke waarde of essentiele kwaliteit het jou gaat. Laat dit belangrijker zijn dan je behoefte de ander te corrigeren! En dan ook hier weer de tip positief te formuleren. Dus niet: ‘ik mis de openheid in onze relatie’, of ‘ik kan niet tegen oneerlijkheid’, of ‘ik mis hier alle loyaliteit’ maar: ‘wat voor mij belangrijk is in een relatie of samenwerking is openheid cq eerlijkheid cq loyaliteit.’

  Formuleer je probleem en wens duidelijk, en maak geen drama 

Na de positieve inbedding, die de ander reeds op niet-aanvallende wijze erop voorbereidde te horen waarom het gebeurde feit of gedrag lastig of onacceptabel voor jou is, is het nu tijd je  jouw punten op te voeren. Geef aan hoe je het feit of gedrag beleefd hebt; hoe dit conflicteert met jouw normen, regels en/of belangen. En benoem zonodig ook je grenzen en de risico's waarvoor het gebeurde jou plaatst(e).

NB Probeer vriendelijk te blijven hierbij! Je kunt aardig en duidelijk tegelijk zijn. Laat je gevoel voor drama thuis. Het is geen enkel probleem je beleving te benoemen (dat maakte mij boos, of onzeker, of machteloos), maar ga niet lopen schreeuwen of huilen als het even kan. De ander is niet verantwoordelijk voor jouw emoties en kan ze ook niet weghalen; dat is volledig aan jou en vergt doorgaans bewustwording van de angel, onttriggering en emotionele zelfzorg, wat je kunt leren.

Nadat jullie wederzijds alle aspecten van het probleem doorgesproken hebben is het belangrijk de focus naar de toekomst te verleggen. Deel vooral je heldere inzichten (waaronder je eigen aandeel) en wees duidelijk over wat je wil, hoe je het wil en wat je wisselgeld is. Gaat het om een vet probleem, zoals bij psychosociale arbeidsbelasting (na agressie, geweld en/of seksuele intimidatie), dan zou ik zeker voor Transformatieve Conflictcoaching gaan om de voor jou belangrijke details boven tafel te halen. Brainstorm samen over 'hoe verder' en maak concrete afspraken. Plan in hetzelfde gesprek nog een afspraak in om verder te praten of de afspraken te evalueren!

 Bereid je voor op tweerichtingsverkeer!

Een goed gesprek gaat niet alleen over wat jij wil, denkt en voelt, maar ook over de ander. Dus denk van tevoren niet alleen na over jouw punten, maar bereid ook wat oprechte en open vragen aan de ander voor. Daarmee kweek je een hoop goodwill. Je kunt bijvoorbeeld vragen naar wat voor de ander belangrijk is, naar de omstandigheden, naar informatie die de ander ter beschikking had, naar diens beleving (nb Pas wel op met vragen als: ‘Waarom deed je dat?’ Dat komt al gauw beschuldigend over), naar hoe de ander verder wil/ de oplossing zou willen vormgeven. Op deze manier bouw je op een respectvolle en gelijkwaardige manier samen aan een wederzijds bevredigende oplossing of uitweg. 

Met deze line of flight moet het gaan lukken. Durf je niet, dan heeft jouw systeem daar vast een hele goede reden voor en valt er iets waardevols te leren, helen en bevrijden. Weet je welkom.  

aleXandra van smoorenburg
© De Vrijplaatscoach 

Gerelateerde artikelen

R. de Pauw, Kind troost moeder, ongedateerd

Grenzen aangeven is lang niet altijd het probleem; wel ze te voelen! Daar schort het bij veel vrouwen nogal eens aan. Een van de manieren om daar meer grip op te krijgen is het helen van de moederwond. Want die zit maar al te vaak onder dit probleem verborgen. Een moederwond maakt dat veel vrouwen machteloos over hun grenzen (laten) gaan en geen ‘ja!’ kunnen zeggen tegen de krachtige vrouw die ze diep van binnen wel zijn. 

Wat is een moederwond?
In 'Discovering the inner mother' [NB nu vertaald in het Nederlands!] omschrijft Bethany Webster de moederwond als de wond in het hart van een dochter, die bewust dan wel onbewust veroorzaakt is door haar moeder. Nu zijn moeders die verwonden zelf ook altijd verwonde dochters. Moederwonden worden dan ook van generatie op generatie doorgegeven, totdat er een dochter is die de moed en het inzicht heeft haar moederwond te helen. Het helen van die wond is een pijnlijke klus, maar lang niet zo pijnlijk als door blijven gaan in de overlevingsmodus en deze wond aan je kinderen doorgeven. In dat geval zul je je waarschijnlijk nog een tweede keer verwonden, en nu aan je eigen kinderen, want onbewust gedrag jegens je kinderen komt meestal als een boemerang bij je terug.  

De pijn van het vrouw-zijn
Toch getuigt de moederwond niet per se van een persoonlijk trauma. Het is deels ook een collectief trauma. Denk aan de ingeademde pijn van het vrouw-zijn in traditionele (religieuze of etnische) omgevingen waarin vrouwen verondersteld worden (en soms zelfs gedwongen worden) een ondergeschikte rol te spelen. Omgevingen waar vrouwen geconditioneerd worden zichzelf als ‘minder dan’ en ‘niet waardig’ te zien. Waar dit minderwaardigheidsgevoel al generaties lang in de psyche van de vrouw verankerd zit hebben deze allemaal problemen met het aangeven van hun natuurlijke grenzen en behoeften... Dus in feite met simpelweg zichzelf mogen zijn. 

Onbedwingbaar verlangen naar bevestiging
Webster beschrijft dat het bepaald niet gemakkelijk is om je uit de moederwond te bewegen. Met name in geval van persoonlijk trauma. Als je erg gekwetst bent door je eigen moeder kan dat een diepe poel van verdriet in je veroorzaken, die vertragend en blokkerend werkt op het realiseren van je doelen en dromen. Vrouwen met een moederwond kunnen vaak maar moeizaam liefde en/of succes manifesteren. En als hen dit wél lukt, hebben ze vaak 'ergens' het gevoel dat dit niet helemaal okay is. Dat ze daarmee niet loyaal aan hun moeder zijn. Omdat die hen immers leerde zich gedeisd te houden en niet af te wijken. En dus riskeren ze met hun (eventuele) succes misschien wel haar liefde en goedkeuring! Wat het allerlaatste is wat een dochter met een moederwond wil...

Want het lijkt een gegeven te zijn dat vrouwen met een moederwond vaak héél erg lang een onbedwingbaar en onstilbaar verlangen naar bevestiging en waardering van hun moeder houden. Simpelweg omdat ze die in hun jeugd, toen ze daarin nog superafhankelijk van hun moeder waren, zo zeer ontbeerden.... Diep van binnen blijft er een schreeuwend verlangen dat ze ooit zal zien dat je wel degelijk een goede dochter bent, iemand om van te houden... en het gat in je hart alsnog gedicht zal worden.

In de val van de loyaliteit
Loyaal zijn aan moeder is een mooie eigenschap, die echter kwalijk uit kan pakken. Want vanuit het diepe verlangen hun moeder te behagen kiezen veel dochters met een moederwond er voor om - uit angst voor afwijzing en conflict - hun eigen licht dan maar te dimmen. Bang als ze zijn om zich daarmee het verdriet en/of de woede van hun moeder op de hals te halen, omdat dit haar nooit gelukt is. 

Het diepe verdriet of de toorn van moeder kunnen dochters met een moederwond vaak niet aan. Omdat ze simpelweg niet in hun kracht staan. En ze staan niet in hun kracht, omdat ze heel diep van binnen gehinderd worden door de vraag: ‘Ben ik eigenlijk wel iemand om van te houden?’ 'Als de ander me beter leert kennen val ik vast door de mand.' Wat natuurlijk super ondermijnend is voor al je andere relaties, met name de intieme…

Jezus Mina, wat zijn dat voor moeders?!
Misschien voel je kwaadheid in je opborrelen als je dit leest. Want wat zijn dat voor verschrikkelijke moeders die hun kinderen hun liefde onthouden?! En ja, je hebt absoluut recht op je verontwaardiging daarover hoor, maar nogmaals: die moeders zijn zelf ook slachtoffers. Slachtoffers die ook delen van zichzelf moesten opofferen om het te overleven. En die soms een diepe pijn en woede daarover met zich meedragen. Onbewuste slachtoffers, worden onbewust daders.

Hun ‘daderprofiel’ ziet er trouwens in grove lijnen zo uit: 

• Sommigen zijn aanvallend naar hun kind en bekritiseren, vernederen en minachten haar. Dochterlief kan het met geen mogelijkheid goed doen, wat zelfhaat genereert bij het kind; 
• Anderen zijn fysiek en/of emotioneel afwezig voor hun dochter, waardoor het kind niet gezien is in haar behoeften en het gevoel heeft aan haar lot te zijn overgelaten. Ook dit slaat een diepe wond* 
• En dan zijn er nog de moeders die hun dochter overheersen met hun wil. Die haar constant lopen te vertellen wat goed is en wat niet, en hoe ze zou moeten leven en denken. Waardoor het kind geen ruimte ervaart en het gevoel heeft dat haar wil er totaal niet toe doet. Ook mega vervelend en ontkrachtend dus.

In alle bovengenoemde gevallen geldt: en voel dan je behoeften en grenzen maar eens, als die er toen je nog klein was never nooit toe deden…

Hoe weet je nou of de moederwond ook bij jou speelt en heling behoeft?
Vraag jezelf dan simpelweg eens af of jij leed onder de relatie met je moeder. Verlangde je bijvoorbeeld naar haar aandacht, die zij je echter niet kon of wilde geven? Werd er veel van jou verwacht, ook zaken waar je eigenlijk nog niet oud genoeg voor was? Werd je gezien en begrepen in jouw behoeften en gevoelens? Was er een storende dynamiek tussen jullie, waar jij onder leed?

Overigens is de moederwond er in alle soorten en maten. Je herkent deze wond bij jezelf als je  er sterk toe neigt om:

• jezelf te vergelijken. Als je heel onzeker bent over wie je bent en vaak het gevoel hebt niet goed (genoeg) te zijn. Dit maakt je besluiteloos, wat er mede voor zorgt dat jezelf altijd maar met anderen loopt te vergelijken.
• jezelf te schamen. Als je heel vaak denkt dat er iets mis is met je, of dat je gefaald hebt. Als je jezelf maar een eng mens vindt en denkt dat je mensen afschrikt. Dit zorgt ervoor dat je gauw denkt dat jij moet veranderen en aan jezelf moet werken (jezelf moet verbeteren!), niet voor jezelf, maar voor de ander.
• niet voor jezelf opkomen. Als je je grenzen en behoeften slecht voelt en daardoor slecht aangeeft, en je je heel gemakkelijk laat beïnvloeden. Vaak tolereer je ook véél te lang dat anderen je slecht  en/of niet respectvol behandelen.
• jezelf te ontkrachten. Als je jezelf iedere keer maar verontschuldigt en kleiner maakt dan je bent. (Wat een manier is om liefde te krijgen.) Dit kan zomaar uitmonden in angst om volwassen te worden en een stabiel en zelfstandig leven op te bouwen.
• jezelf teveel weg te cijferen. Als je meent geen andere keus te hebben dan jezelf weg te cijferen, waarbij je je niet afvraagt of je dat wel echt wil. Dat je bijvoorbeeld de zorg voor een familielid op je neemt, maar meer uit verplichting dan uit liefde. Omdat 'iemand' het nu eenmaal moet het doen. En die iemand ben jij dan maar, want wie anders? Wat een snoeiharde manier van zelfontkrachting kan zijn...
• je schuldig te voelen. Als je heel gauw het gevoel hebt de ander te kort te doen, of niet genoeg te hebben gedaan. Wat echt devastating kan zijn!
• jezelf af te kraken. Als je altijd en eeuwig jezelf loopt te bekritiseren. Nee, vrouwen met een moederwond zijn echt niet gauw tevreden met zichzelf! En pssst... als je diep in hun hart kijkt: ook niet met anderen trouwens...  
• jaloezie te voelen. Als je regelmatig competitie met andere vrouwen voelt, vooral op momenten dat het niet zo goed met je gaat. In principe probeer je het wel weg te stoppen, maar dan kan het er toch zomaar uit komen. Via overdreven star, of dominant gedrag bijvoorbeeld. 
• jezelf te saboteren. Als je sterk de neiging hebt je aandacht te richten op dingen die niet goed zijn, of mis kunnen gaan. Waarmee je je eigen geluk saboteert. Want het gevolg hiervan is veelal uitstelgedrag, omdat succes je op een bepaalde manier beangstigt…

Hoe verder?

Misschien heeft bovenstaande uitleg je de ogen geopend. Ik denk dat je wel begrijpt dat het erg veel nut heeft de moederwond te helen. Want hierdoor raak je veel meer gegrond in jezelf: warmer,  vrijer, steviger, creatiever, luchtiger en helderder als mens. Kortom meer de persoon die je echt van binnen bent. Natuurlijk is dat niet in een keer gepiept. Maar ik kan je wel een flinke zwengel geven! Dus mocht jij hulp kunnen gebruiken bij het voelen en aangeven van je grenzen en behoeften, dan is het transformatieve conflict- & lifecoachingtraject iets voor je. Je bent van ♥e welkom. 

AleXandra van Smoorenburg

* NB Afwezigheid is overigens niet altijd intentioneel. Soms is moeder ziek, of moet ze werken voor de kost, of is er een broer of zus die veel aandacht nodig heeft. Een niet-intentionele moederwond kan als gevolg van de gigantische loyaliteit van kinderen naar hun moeder toe heel lang onbewust en dus onbehandeld blijven. Maar behandeling is wel echt nodig, want een wond is nu eenmaal wond, en die heeft gevolgen voor de gewoontes en het gedrag van het kind: loyaliteit doet daar niks aan af!

AleXandra van Smoorenburg

Gerelateerde artikelen

Opgescheept zitten met een lastige manager is geen pretje. Je bent er immers behoorlijk afhankelijk van. Qua taakinhoud, werkplezier, promotiekansen, salaris. En dus is het een goed idee je best te doen voor deze relatie. Ook al gaat dat niet vanzelf. In dit blog vind je 10 praktische tips. 

Ter relativering. Besef dat vervelend gedrag meestal voortkomt uit stress, onwetendheid en gebreken in de opvoeding, zaken waar mensen zelf ook onder lijden. Er wordt veel van managers gevraagd tegenwoordig - organisaties zijn complex en productie-eisen hoog - en menigeen werkt op het randje van zijn energie èn competentie. Bovendien zitten veel managers tussen twee vuren in - het team en de directie - wat geen lekkere positie is. Het is echt niet altijd gemakkelijk om beiden 'fronten' op het werk en dan ook nog eens de wijdopengesperde vogelbekkies thuis tevreden te houden. 

Wat te doen? De meeste werknemers zien slechts twee opties: een nieuwe baan zoeken, of de ellende lijdzaam ondergaan. Maar er is nog een derde optie: sta op en doe iets. Zie het als een uitdaging, maak er een leerpunt van voor jezelf: een ontwikkelingsstap. Weggaan kan altijd nog. Je hebt meer macht en meer in je mars dan je denkt! Als het je lukt de relatie tussen jou en je manager te verbeteren is dat voor iedereen goed. Het maakt van jou een betere werknemer en van je leidinggevende een betere manager.

Hierop geldt één uitzondering. Wanneer je manager een rasechte manipulator is, zeg dan maar liever zo snel mogelijk je baan op. Een giftige omgeving is slecht voor je. Omgeving zeg ik, want het probleem zit nooit in één persoon alleen. Degenen eromheen die het toelaten zijn ook schadelijk. Geen halt toeroepen aan slecht gedrag is een zwaktebod en onverantwoordelijk. Daarbij zien sommigen er een excuus in om het slechte gedrag over te nemen. Wegwezen dus als je levensgeluk je lief is! En tot die tijd moet je het dan maar doen met één van onderstaande tips (tip 7).

Uitgaande van een vervelende, maar niet ondraaglijke situatie hier mijn tips om je leven draaglijker te maken:

1. Bedenk dat je manager niet alléén maar slechte eigenschappen heeft. Noteer voor jezelf waar deze wèl goed in is, zodat je daar contact mee houdt. Kun je die kwaliteiten niet ophoesten, ga er op letten. En begin ze (hardop) te waarderen. Ook je manager is blij met een schouderklopje zo nu en dan. Op kritiek en irritatie alleen kun je geen relatie bouwen. 
2. Kijk eens naar je eigen aandeel. Ben jij wel duidelijk, en breng je voor het voetlicht wat je (wèl) wil? Of moeten anderen dat maar aanvoelen? Maak je punt, maar zet je niet tegen de ander af. 
3. Wen je aan over onbeduidende tekortkomingen heen te stappen. Niemand is bijzonder leuk als hij moe, ziek, of gestressed is: sla daar niet op aan, en neem gedrag dat hier zijn oorzaak in vindt niet persoonlijk. Benoem het gewoon en toon empathie (‘Je bent moe hè, gaat het nog?’), dat verdiept de band.
4. Hou op met het steunen van onschuldig irritant gedrag. Lach niet om slechte grappen, dat zorgt er alleen maar voor dat je manager ermee door blijft gaan. 
5. Stel een grens als je manager (of collega) dingen zegt die echt niet kunnen, zoals seksistische of racistische opmerkingen. Zeg dat je dat niet kunt waarderen. Of niet tof vindt. Of ga er overheen met: ‘Haha, er zijn mensen die ècht denken dat ze zoiets tegen een vrouw/man kunnen zeggen en dan leuk worden gevonden!’ Zég wat: verzin iets wat bij jou past. Niets zeggen is geen optie, want onderzoek heeft uitgewezen dat dit als groen licht wordt beschouwd.  
6. Doet je manager opvallend vijandig of negatief? Wacht tot jullie alleen zijn, en vraag op een niet-aanvallende manier wat er met hem/haar aan de hand is. Gebruik zo'n moment om verbinding te maken. Dat zal zeker gewaardeerd worden. 
7. Negeer manipulatief gedrag. Conflictsignalen negeren is over het algemeen geen goed idee, behalve als je weet dat je gemanipuleerd wordt. De enige manier om manipulatief gedrag te ontkrachten is door de ander geen (en dat wil zeggen: geen enkel!) houvast te bieden. Dus als je manager met een verleidelijk voorstel komt, ga er niet op in. Noch op allerlei (rare) argumenten om jou te overtuigen. En waak ervoor zijn vervelende, sneaky opmerkingen en persoonlijke hints persoonlijk op te vatten! Niet doen, want daarmee heeft ie je. Een manipulator doet er alles aan om je aandacht te strikken, maar als hij geen vat op je krijgt zoekt hij een ander slachtoffer.
8. Zijn er ook collega’s die wèl goed met hem op kunnen schieten? (En daarmee bedoel ik niet de hielenlikkers en jaknikkers.) Vraag zo iemand eens hoe jij de relatie met je manager zou kunnen verbeteren.
9. Verdiep je in verschillen in logica en denkstijl. Mogelijk verklaren de lastige dynamiek tussen jullie. Misschien is je manager bijvoorbeeld meer resultaat- en jij meer procesgericht. Bespreek het een keer, en duidt de verschillen tussen jullie als aanvullend.
10. En last but not least: weet je baas wel dat je een probleem met hem hebt? Maak een afspraak en vertel hem waar je tegenaan loopt. Maak duidelijk wat het effect van de situatie op jou is. Geef aan wat je wil en probeer tot afspraken te komen. En vergeet niet om gelijk ook een datum te prikken om deze te evalueren!

Mijn idee is trouwens - na 20 jaar conflictcoachingervaring - dat deze situatie niet voor niks op je pad is gekomen. Heb je het gevoel dat het allemaal behoorlijk gecompliceerd ligt en wil je de onderliggende waardevolle boodschap voor jouzelf ontdekken, be my guest!

NB het woord manager is mannelijk dus staat er overal 'hij'. Maar je snapt wel dat het ook op vrouwelijke managers van toepassing is...

Alexandra van Smoorenburg

Gerelateerde artikelen

Lastig hè, grenzen stellen. Maar wel nodig. Bekijk deze video om te weten wat het je kost als je het niet doet en wat je er voor terug krijgt als je het op z'n tijd wel doet...

En mocht je hierna nog meer willen weten, bijvoorbeeld waar dat toch vandaan komt dat jij en ik en het gros van de mensheid het zo lastig vinden om op te staan en nee te zeggen, of de ander aan te spreken, dan  heb ik hier nog een interessante video voor je: Doorbreek je angst voor het geven van negatieve feedback 

'Wat is de relatie tussen conflicthantering en mindfulness?' Ik kijk mijn opdrachtgever vorsend aan: meent ze het oprecht, of hoor ik iets van irritatie in haar stem? ‘Het lijkt wel het antwoord op elk probleem tegenwoordig’, voegt ze er dan enigszins verontschuldigend aan toe. ‘Ik begrijp die hype niet zo.’

Ik laat een stilte vallen, om te voelen of dit het juiste moment is om er op in te gaan. ‘Wil je het echt weten?, vraag ik dan. Ze kijkt me aan en schiet in de lach. ‘You got me’, zegt ze. ‘Okay, toe maar, vertel maar, van jou wil ik het wel horen.’

‘Mindfulness houdt in dat je je oordeel laat vallen en je opent voor wat je op dat moment waarneemt. Stel je hebt ruzie. Dan kun je er als geoefend mindfulnessbeoefenaar voor kiezen om, in plaats van verder te gaan met het richten van je pijlen op de ander, je in gedachten om te draaien en je aandacht op jezelf te richten. Je stelt je daarbij open voor de agitatie, boosheid, onzekerheid en/of pijn die je voelt en geeft dat erkenning. En je kalmeert jezelf. Daarna pak je het gesprek vanuit die plek in jezelf weer op. Of juist bewust niet. Bijvoorbeeld omdat je voelt dat je onvoldoende gekalmeerd bent. Of omdat je voelt dat het om andere redenen niet het juiste moment is.’

‘Mmm, ik snap het’, zegt ze, ‘je laat je minder meeslepen. Maar dat is best wel lastig denk ik.’ ‘Zeker weten’, zeg ik. ‘Daarom zitten mensen dat uren te oefenen op een meditatiekussen. ‘Wat oefenen ze dan precies?’, vraagt ze. Ik vertel haar dat dit in het boeddhisme ‘het temmen van de geest’ wordt genoemd. ‘Dat houdt in dat je een rustig plekje opzoekt, waar je niet afgeleid of gestoord wordt, en dat je dan gaat oefenen met het voortdurend onderbreken van je eigen gedachten. Dus elke keer dat je merkt dat je aan iets zit te denken zeg je tegen jezelf: hé, ik zit weer te denken, en breng je je aandacht terug naar je ademhaling en ontspan je daarin.’

’Nogal een saaie bedoening lijkt me’, zegt ze. ‘Zo kun je het betitelen’, zeg ik, ‘maar dat is de manier om je geest tot rust te brengen. Het is verkwikkend. Je neemt een soort van vakantie van jezelf. Van je eigen gedoe. En daarbij: dat oefenen met het loslaten van je eigen (dwingende) gedachten kan erg behulpzaam zijn in je dagelijks leven. Een goede beoefenaar kan steeds gemakkelijker in zijn eigen midden blijven, zijn vrije positie vasthouden, ook op lastige momenten’. ‘Hmm. Got it’, zegt ze. ‘Bedankt!’ Ik zie iets van verraste verwondering in haar gezicht.

Gerelateerde artikelen

Blog: Bij jezelf blijven in conflict kan ook een struikelblok zijn!, maart 2015

Blog: Innerlijke vrede: tips om voorbij het verwijt te komen, december 2014

Blog: 5 tips om bij jezelf te blijven tijdens een ruzie, oktober 2014

Artikel: Mindful conflictcoaching  Over hoe wij mindfulness in onze methode geintegreerd hebben, augustus 2014

Vond je dit artikel de moeite waard? Reageer, like en deel het!  

Vind jij het ook zo eng om mensen aan te spreken op ongewenst gedrag? Dat is niet zo gek, want blijkbaar zijn we daar allemaal nogal slecht in. Ik leg het uit in deel 2 van de serie 'Voorbij werkstress en werkdruk'. Maar ik hoef je niet uit te leggen dat het erg handig is om voorbij deze angst te komen. En gelukkig ligt de eerste en belangrijkste stap heel dicht bij! Check de video.

Duur video: 12 minuten

Gerelateerde artikelen

Casus Help, ik durf het conflict niet aan te gaan, mei 2014

Blog Bouw feedback geven rustig op. Vier werkvormen, mrt 2014

Blog Verbindend feedback geven met het Vrijplaats Feedback Tool, dec 2013

Serie Voorbij werkdruk en werkstress 1: Omgaan met gevoelens van leegte, feb 2018

Vond je dit artikel de moeite waard? Reageer, like en deel het!  

'Mijn probleem is waarschijnlijk de manier waarop ik communiceer', verzucht Anja, lid van een wijkzorgteam. 'Een van mijn collega's noemde me laatst 'nogal bazig'. En dat ben ik ook. Of nee, ik zeg het niet goed. Ik ben dat niet, maar ik doe het wel. Als ik het druk heb op mijn werk, heb ik de neiging kortaf te zijn. Volgens mij komt het gewoon daardoor. Nu heeft het team me te kennen gegeven er iets aan te gaan doen. Ik zou echter niet weten hoe. Die drukte valt niet te voorkomen lijkt me. Daarom ben ik hier.'

Anja praat stoer, maar duidelijk is dat ze behoorlijk geraakt is door de kritiek van haar collega's. Waarom begrijpen ze haar niet? Ze kunnen toch wel snappen dat ze het niet zo bedoelt?! Ze is toch collegiaal? En de anderen zijn toch ook niet perfect? Ze komt met een paar verwijten richting andere teamleden. Als ik haar uiteindelijk vraag wat ze graag wil bereiken zegt ze tot mijn verrassing: 'Bereiken? Ik heb altijd een leidinggevende functie geambieerd. Volgens mij past dat bij mij. Maar blijkbaar heb ik nog wat te leren.' 

‘Misschien is deze confrontatie met je collega's dan niet helemaal voor niks op je pad gekomen’, zeg ik vriendelijk. Zou het interessant voor je zijn om te kijken naar je leidinggevende kwaliteiten? Hoe je deze met iets meer gratie en volwassenheid zou kunnen gaan uitoefenen? Daarbij zal het goed zijn om ook naar binnen te kijken. Want hoe je een ander aanstuurt weerspiegelt hoe je jezelf aanstuurt. Zullen we daar ook eens naar kijken dan?’ 
Anja kijkt me verheugt aan. 'Ja!', zegt ze. 'Dat lijkt me wel wat. Daar heb ik dan ook nog wat aan.'

Wat Anja momenteel in haar huidige samenwerking met anderen belemmert, is haar overtuiging dat ze het zelf allemaal beter en sneller kan. Ook is ze erg bang voor fouten, waardoor ze haar collega’s constant loopt te controleren. Als we hier wat dieper op ingaan legt ze opeens de link met haar geschiedenis. Als kind droeg ze veel verantwoordelijkheid. Haar moeder had een chronische ziekte en als er iets mis ging - wat wel eens gebeurde - had dit vervelende gevolgen, zowel voor haar moeder als voor haarzelf. Het verschil met nu is echter, dat ze er op haar werk niet alleen voor staat. Ze heeft immers collega's. Eigenlijk heeft ze nooit stilgestaan bij het effect van haar gedrag op haar collega’s. Noch bij het effect van haar gedrag op haarzelf!

Anja komt tot de conclusie dat ze door het delen van verantwoordelijkheid niet alleen haar collega’s, maar ook zichzelf meer ruimte geeft. Ruimte, die ze hard nodig heeft om het overzicht te houden over haar werk: een eerste vereiste als je leiding wilt geven aan jezelf en anderen. Daarnaast komt ze tot een paar krachtige adviezen, die niet zozeer betrekking hebben op haar manier van communiceren, als wel op haar innerlijke houding ten aanzien van haar collega's. Via deze weg wil ze ze graag met je delen: 

Om minder bazig te zijn cq haar leidinggevende kwaliteiten te versterken komt ze tot de volgende richtlijnen voor zichzelf: 

1) Minder bot confronteren, maar inzicht te bevorderen

Dus in plaats van haar collega’s te wijzen op fouten (waar ze een handje van heeft) hen te vragen wat ze zelf van een bepaald resultaat vinden. 

2) Uitkomsten open laten
Dus wat minder de betweter uithangen, die precies weet hoe zaken uitpakken, en wat meer afwachten hoe zaken zich ontwikkelen.   

3) Bereid zijn van anderen te leren 
Dus wat minder haar autoriteit te laten gelden. En meer bereid te zijn te leren van haar collega’s.

4) Anderen ook laten scoren
Dus minder zelf te willen scoren. En meer door te vragen naar de argumenten van haar collega’s, zodat ook zij kunnen schitteren en tot hun recht komen. 

5) Anderen helpen het zelf te doen
Dus minder te verwachten van collega’s, en in plaats van het van hun over te pakken, hen te vragen wat ze nodig hebben om een bepaald doel te bereiken. 

Mooi resultaat niet? Zou jij je ook graag beter willen voelen op je werk? Laat je eens coachen, je knapt er van op!

Gerelateerde blogs

Blog: Bij jezelf blijven in conflict kan ook een struikelblok zijn!, maart 2015

Blog: Hoe krijg ik helder wat ik wil?, nov 2014

Artikel: Wat de boeddha over leiderschap te vertellen had. Zes leiderschapsprincipes, april 2014

Laat me weten of je dit artikel de moeite waard vond, en reageer, like of deel het!