Blog van 'n conflictbevrijder
'Wat vind jij nou van die oorlog in Gaza Alexandra? Als conflictcoach.'
Die vraag kreeg ik al heel wat keer sinds 7 oktober 2023.
Ja, jezus, hallo, ruk natuurlijk!
Stoppen met die idiotie.
Maar gister kreeg ik andere vraag, die mij meer inspireerde:
'Denk jij dat duurzame vrede mogelijk is?'
Nou, daar hoefde ik niet zo lang over na te denken: 'Ja, tuurlijk!!!'
En floepte er daarna gelijk uit:
'Je hoeft alleen maar:
1) je hart te (leren) openen
2) je grenzen te (leren) stellen en
3) te (blijven) communiceren.
Dan komt alles goed.'
Laat ik dat hier s even toelichten.
ad 1) Je hart openen. Inderdaad ja. Onzin al die nadruk op materie en belangen. Men doet alsof oorlog daarover gaat, maar dit is slechts 'het afweermechanisme' dat in werking treedt als er geen verbinding meer is tussen partijen. Dan ga je steggelen over materie. Denk dan ook maar niet dat je met belangenafwegingen en onderhandelingen de angel uit een conflict haalt en dit blijvend oplost! Oorlog is emotie. Zolang andermans pijn niet erkend wordt ga je nooit iets oplossen.
ad 2) Grenzen stellen. Ook ontzettend belangrijk! Want zonder grenzen veroorzaakt het hart (liefde, compassie en empathie) chaos en verwarring. Dus denk vooral niet dat je goed bezig bent als je ze - uit zogenaamde onvoorwaardelijke liefde - niet stelt! Zo lang je met elkaar leeft zul je grenzen nodig hebben om het samen leven aangenaam te houden.
ad 3) Blijven communiceren. Zodra je stopt met communiceren over wat belangrijk voor je is en wat je graag wil. raak je elkaar kwijt. Blijf met elkaar praten! Delen wat je voelt en wil. Blijkt op een gegeven moment dat 'partijen' niet (meer) stroken met elkaar, dan kun je ook in vrede afscheid nemen van elkaar. En dat besluit mag best eenzijdig genomen worden, dat is ieders geboorterecht. Mensen veranderen. Dat iemand vroeger iets belangrijk vond en graag wilde, wil niet zeggen dat dit nog zo is. Goed samenwerken of samenleven kun je niet afdwingen. Dat werkt gewoon niet. Belangrijker dan doormodderen is open en eerlijk blijven communiceren, uit respect en dank voor wat ooit was. En de ontvlechting regelen met een open hart, want zaken/belangen moeten tuurlijk wel verdeeld. Dus elkaar iets gunnen. Uit respect voor wat was. Dat helpt zo bij het loslaten.
De vraag die ieder zichzelf moet stellen is: Waar ga ik nat?
Met 1, 2, of 3?
En ga dan daaraan werken.
Want:
De politiek (onderhandeling) lost niks op. Niente.
Je spaarrekening (afkopen) ook niet.
En geweld (rechtenkwesties) al helemaal niet.
Laat je door de voorvechters daarvan niet voor de gek houden; zij leven van oorlog.
Je moet zelf aan de bak.
Is dat moeilijk?
Ja! Soms echt wel.
Maar 'the work has to be done'.
Vrede begint bij jou.
Wees vrede.
aleXandra
NB Het wetenschappelijk team in het filmpje heeft wat langer tijd nodig voor het trekken van conclusies. Eindconclusie na 3 jaar: het is complex. Dat illustreert maar weer: met je hoofd kom je er nooit uit. En laat dat nou net het belangrijkste tool van de wetenschapper zijn waarmee deze grip op de werkelijkheid tracht te krijgen. Jammer. En psst... laat je nooit door een wetenschapper begeleiden, dan loop je over 3 jaar nog met je ziel onder je arm.
Moeite met nee zeggen?
Download het gratis E-book 'Nee zeggen voor Empaths' en ontvang mijn blogs in je mail
stuur doorTag Cloud
Decembermaand feestmaand? Niet voor Karien. Ze vindt het maar een rottijd. ‘Ik trek me dan terug’, zegt ze: ‘Als een hond die stil in zijn mandje ligt te wachten tot het over is.’
‘Wat doet er zoveel pijn?’ vraag ik.
Ze haalt haar schouders op en fluistert bijna: ‘Alles eigenlijk….
Dat ik nog steeds alleen ben. Dat ik nog steeds geen promotie heb gemaakt op mijn werk. Dat ik niet kan terugvallen op mijn familie. Dat vrienden me zielig vinden en me daarom uitnodigen …
Ik haat het gewoon, die vreselijke liedjes en zogenaamd gezellige kerstsfeer. Ik ga me er super alleen en mislukt door voelen. Meestal begin ik al twee weken voor de kerst met series kijken, dat helpt,’ zegt ze.
‘Heus?’, vraag ik.
‘Ach’, schokschoudert ze.
Karien is een zachtaardige vrouw van 34 jaar, die echter boordevol verwijt zit. Ze uit zich moeizaam. Uiterlijk toont ze zich meegaand, maar van binnen zijn er veel kritische en boze stemmen. Ze heeft een allesdoordringend gevoel er eigenlijk niet bij te horen en altijd maar naast de pot te piesen. Ik krijg de indruk dat ze bepaalde verwijten koestert, wat ik besluit met haar te delen. In het gesprek dat daarop volgt komt ze erachter dat ze dit doet omdat het haar houvast geeft. De verwijten en de boosheid maken dat ze haar verdriet minder voelt. Het laatste wat ze wil is afglijden in een totale depressie.
‘Okay’, zeg ik, ‘dat snap ik, heel legitiem, maar heb je in de gaten wat deze strategie je kost?’
‘Nou?’ vraagt ze.
‘Laten we het onderzoeken', zeg ik.
Lang verhaal kort: Karien deed een Conflicttransformatietraject en ging met de ‘verwijtencyclus’ in haar hoofd aan de slag. Haar grootste blokkade bleek uiteindelijk niet de angst voor depressie, maar de angst om haar zelfrespect te verliezen als ze ontrouw zou zijn aan haar normen. Dit weerhield haar ervan haar verwijten los te willen laten. Ze ontdekte echter dat er, voorbij haar normbesef, een waarde lag die ze nog belangrijker bleek te vinden: haar eigen innerlijke vrede. Door zich aan dit inzicht over te geven ging Karien eindelijk aan de slag met het oplossen van een aantal conflicten in haar leven. Blij verrast was ik dan ook toen ik afgelopen week een vrolijk kaartje van haar ontving, met daarop haar plannen voor de aankomende kerstweek!
Tot zover Karien, nu naar jou. Kijk ook jij bepaald niet uit naar de kerstdagen omdat je bepaalde mensen dan niet uit de weg kunt gaan? Ben je bang voor je eigen of andermans scherpe tong, vooral nadat er wat drank is geschonken? Misschien is het dan een goed idee om je een beetje voor te bereiden. Hierbij een paar tips om voorbij het verwijt te komen:
Stap 1 : Krijg je verwijt helder
Praat vantevoren met iemand over je verwijt en probeer de kern ervan te pakken te krijgen. Als je het in één kort zinnetje kunt samenvatten, los van emotionele superlatieven en de 'literaire inkleding', kun je door naar de tweede stap.
Stap 2: Zelfreflectie
a) Heb je ditzelfde verwijt vaker?
Zo ja, maak een lijstje van vroegere 'slachtoffers' van ditzelfde verwijt.
b) Is dit (verwijt) iets wat je jezelf ook wel eens verwijt? Of iets wat je zelf ook kent, maar jezelf ten strengste verbiedt?
Stap 3: Spoor de achterliggende vraag en behoefte op
a) Achter elk verwijt zit een vraag. Wat heb je nodig van de ander?
b) Formuleer wat je graag zou willen
Stap 4: Bedenk wat jouw aandeel is
Vraag je af in hoeverre jij onbereikbaar, vaag, of agressief bent in je communicatie met de ander. En wat jij zou kunnen of willen doen om de ander tegemoet te komen.
Stap 5: Ga het gesprek aan op een moment dat zich daarvoor leent (wacht liever niet tot het kerstdiner) Vertel de ander wat je dwarszit en hoe je het graag anders zou willen. En vraag ook hoe de ander erin staat. Een goed gesprek is altijd tweerichtingsverkeer!
Zalig kerstfeest!
© Alexandra van Smoorenburg
Gerelateerde blogs
Mijn collega's vergeven? Ammehoela!, oktober 2014
Over weerstand en acceptatie, september 2014
Hoe word je gelukkig?, september 2013
Wrrraak!, juni 2013
Geef wat positieve energie terug met een reactie, like of tweet!
.png){kind=spacer}
website maken