Blog van 'n conflictbevrijder

Mijn hart draaide om. Het klonk zo dieptreurig...  

‘Met mijn altijd gevulde agenda reduceerde ik mezelf tot een soort van machine, wat lang goed ging.

Ik was er nog best trots op ook.

Maar na anderhalf jaar therapie begint eindelijk tot me door te dringen dat mensen geen machines zijn… Dat altijd maar ‘aan’ staan maakte me tot een zombie’, zegt Hannah. Het is iets in de vlakke toon van haar stem wat me raakt.  

Hannah werkt als manager in de zorg en krabbelt op uit een diep dal. Onder haar 'zorgreflex' zit een persoonlijk trauma. Het trauma van niet gezien en gehoord zijn in haar jeugd en parentificatie: de zorg voor haar moeder voor en na het overlijden van haar vader. Op 6-jarige leeftijd, toen haar beide ouders nog 100% voor háár hadden moeten zorgen.

Ze leerde al vroeg situaties met haar verstand te dragen en hanteren. Voor haar eigen behoeften en gevoelens was immers geen plek. Hoewel zeer gevoelig voor de noden van anderen, ontwikkelde ze een harde schil om zich heen waar het haar eigen behoeften en gevoelens betrof. Wat haar afgelopen jaar, toen ze haar leven eindelijk mooi op de rit had, de das omdeed.
Haar systeem draaide vast. Hannah vertelt het allemaal op een kalme, vlakke toon, die in tegenspraak is met de spanning die uit haar lichaamstaal blijkt.   

‘Waarom ben je hier; waarom kom je naar mij?, vraag ik haar
‘Ik ben weer aan het werk’, zegt ze, ‘en alles komt enorm op me af. Terug naar het oude kan niet meer, maar hoe dan wel? Er is zoveel werk! Ik stel nu wel wat beter grenzen, er is ook begrip, maar het blijft heel lastig en ontregelend voor me. Soms schiet ik er in door. Dan voel ik me weer schuldig. Het gaat zo op en neer! Ik las iets over grensoverschrijdend gedrag in jouw profiel. Dat sommigen mensen over de grenzen van anderen gaan, en anderen over die van zichzelf. Daar herkende ik mezelf in. Heel eerlijk: in beide. En misschien nog wel erger dan ooit.’

'Misschien ben je je er meer van bewust', zeg ik.
De spanning die ik bij Hannah zie leert mij dat ze, ondanks het werk dat ze reeds  gedaan heeft, nog vol zit met onverwerkte gevoelens. Want lichaamsspanning komt nu eenmaal voort uit de - deels onbewuste - behoefte om de onderliggende gevoelens te willen toedekken en op afstand houden. Ze valt m.a.w. nog samen met haar gevoelens. 

‘Je hebt hard gewerkt' zeg ik, 'en al een hoop inzicht opgedaan in je patronen,  Het belangrijkste wat ik voor jou kan doen is jou leren met jezelf te communiceren. Want ik heb de antwoorden dus niet op jouw vragen. En eerlijk gezegd heeft niemand die. Voor passende antwoorden moet je bij jezelf zijn. Alleen moet je de vragen die je hebt niet aan je hoofd stellen, maar aan je gevoel. Want dat is een zuiverder kompas. Ben je bereid om je gevoel serieus te nemen?’  
‘Als je me dat kan leren’, zegt ze.
'Met liefde', zeg ik. 'Want dat is wat de wereld nodig heeft. Het kan een hoop ellende door foute keuzes voorkomen.' 

© aleXandra van smoorenburg

Moeite met nee zeggen?
Download het waardevolle gratis E-book 'Nee zeggen voor Empaths' en ontvang mijn blogs in je mail

Laten we het eens hebben over (innerlijke) conflicten en pijnklachten...
Oftewel: stress.   
Met welke vaardigheid worstel jij dan feitelijk bewust of onbewust?
Ik weet het wel...

Met grip op je grenzen. 

As simple as that. 

Ja, dat zou fijn zijn hè, grip op je grenzen?

Klinkt ook zo lekker makkelijk en duidelijk. 
Maar moeite met grenzen stellen zit diep, heel diep. 

Want het probleem is, dat je ze niet (op tijd) voelt.
En dan kun je ze ook moeilijk stellen. 
En ga je vanzelf dingen doen die je niet wil.
En blijf je in relaties die jou niet steunen, niet voeden, niet gelukkig maken.
Totdat het mis gaat.

Je raakt in een crisis.
Een burnout, een conflict op je werk, een scheiding, misschien wel een véchtscheiding.
Allemaal niet leuk nee. Het is zwaar, negatief.
Je begint behoorlijk aan jezelf te twijfelen.
En hebt daarbij ook nog eens allerlei fysieke klachten.
'Spanningsklachten', zei de dokter.

Nou, daar wil je wel van af.
En dus loop je nu al een poosje bij de fysio (of de cardioloog, of bij een MDL-arts).
Maar desondanks wil het herstel nog niet zo vlotten.

Wel weet je nu waardoor het allemaal komt, dat jij pijn hebt.
Want er zijn foto’s en echo’s en MRi’s gemaakt en ja, de slijtage en afwijkingen die daarop te zien zijn verklaren de klachten.
Maar daarmee ben je er nog niet vanaf.

En dus ben je nu bezig met gezonder leven: meer bewegen, anders eten, meer ontspannen, vroeger naar bed. 

Dat probeer je althans. 
Herkenbaar?
Heel goed.

Maar jee, wat is het moeilijk!
Ook al omdat je ook mentaal niet zo lekker in je vel zit.

Want het is wel veel allemaal.

Gelukkig heb je via de huisarts gesprekken met een psycholoog kunnen regelen

waardoor je inmiddels wat beter de link snapt tussen jouw moeite met grenzen en hoe het er vroeger bij jou thuis aan toe ging.
Dat verklaart wel iets.
Maar ja, daarmee kun je nog geen grenzen stellen. 
Je anders gaan gedragen is lastig, dat doe je niet zomaar...
Het lijkt zo simpel, waarom lukt dat toch niet?

Moeite met grenzen... 

Je herkent ze niet in de praktijk.

Je voelt ze potdomme niet.
 

En dat betekent: voortdurend (innerlijk) conflict en kwaaltjes.
Oftewel superirritante, terugkerende spanningsklachten...
Als je daar toch eens van af kon komen!

Ken je dit?
Het goede nieuws is: je bent niet de enige en je kunt het echt leren!
Het slechte nieuws is eveneens tweeledig:
1) geen grenzen kunnen stellen kost je ongelooflijk veel: je eigenwaarde, je relaties, je gezondheid, de voortgang in je carrière, et cetera.... en
2) het gaat niet vanzelf over, enkel op basis van inzichten alleen

Zelf heb ik er ook lang mee geworsteld
En cognitieve gedragstherapie hielp mij niet dit probleem te tackelen!
Maar zelf heb ik het nu goddank in de knip.

Toen ik hier een keer over te spreken kwam met Therese Snel, van ChronischePijnVoorbij.nl, kwam ik erachter dat moeite met grenzen zowel bij haar als bij mijn klanten een centraal probleem is
En dat mijn remedie voor het (helpen) oplossen van (innerlijk) conflict in essentie overeenkomt met haar remedie voor het (helpen) oplossen van spanningsklachten... 
Zij zei het zo: 

"Laten we wel wezen: spanningsklachten = conflict! Toch?"

Made sense to me!!

En tja, je begrijpt het al: we hebben de handen ineen geslagen. 

Samen organiseren we binnenkort een reTreat van één dag om jou de tools in handen te geven om dit probleem voor eens en altijd te tackelen. 
Een ontspannen, waardevolle dag voor jezelf.

Een ware traktatie!

Want ik beloof jou: daarmee heb je goud in handen. 
Want geen grenzen kunnen stellen = problemen.

Onnodige problemen (en dat is misschien wel het ergste).

Als je interesse hebt, check dan deze link voor meer informatie. 
NB: alleen de eerste keer geven we - in ruil voor jouw feedback! - 33% korting.   

Gerelateerde artikelen

Blog: Grenzen stellen en de moederwond, nov 2020

Blog: Grenzen stellen een sprookje?, feb 2021

Blog: Meebewegen, of grenzen stellen, feb 2015

R. de Pauw, Kind troost moeder, ongedateerd

Grenzen aangeven is lang niet altijd het probleem; wel ze te voelen! Daar schort het bij veel vrouwen nogal eens aan. Een van de manieren om daar meer grip op te krijgen is het helen van de moederwond. Want die zit maar al te vaak onder dit probleem verborgen. Een moederwond maakt dat veel vrouwen machteloos over hun grenzen (laten) gaan en geen ‘ja!’ kunnen zeggen tegen de krachtige vrouw die ze diep van binnen wel zijn. 

Wat is een moederwond?
In 'Discovering the inner mother' [NB nu vertaald in het Nederlands!] omschrijft Bethany Webster de moederwond als de wond in het hart van een dochter, die bewust dan wel onbewust veroorzaakt is door haar moeder. Nu zijn moeders die verwonden zelf ook altijd verwonde dochters. Moederwonden worden dan ook van generatie op generatie doorgegeven, totdat er een dochter is die de moed en het inzicht heeft haar moederwond te helen. Het helen van die wond is een pijnlijke klus, maar lang niet zo pijnlijk als door blijven gaan in de overlevingsmodus en deze wond aan je kinderen doorgeven. In dat geval zul je je waarschijnlijk nog een tweede keer verwonden, en nu aan je eigen kinderen, want onbewust gedrag jegens je kinderen komt meestal als een boemerang bij je terug.  

De pijn van het vrouw-zijn
Toch getuigt de moederwond niet per se van een persoonlijk trauma. Het is deels ook een collectief trauma. Denk aan de ingeademde pijn van het vrouw-zijn in traditionele (religieuze of etnische) omgevingen waarin vrouwen verondersteld worden (en soms zelfs gedwongen worden) een ondergeschikte rol te spelen. Omgevingen waar vrouwen geconditioneerd worden zichzelf als ‘minder dan’ en ‘niet waardig’ te zien. Waar dit minderwaardigheidsgevoel al generaties lang in de psyche van de vrouw verankerd zit hebben deze allemaal problemen met het aangeven van hun natuurlijke grenzen en behoeften... Dus in feite met simpelweg zichzelf mogen zijn. 

Onbedwingbaar verlangen naar bevestiging
Webster beschrijft dat het bepaald niet gemakkelijk is om je uit de moederwond te bewegen. Met name in geval van persoonlijk trauma. Als je erg gekwetst bent door je eigen moeder kan dat een diepe poel van verdriet in je veroorzaken, die vertragend en blokkerend werkt op het realiseren van je doelen en dromen. Vrouwen met een moederwond kunnen vaak maar moeizaam liefde en/of succes manifesteren. En als hen dit wél lukt, hebben ze vaak 'ergens' het gevoel dat dit niet helemaal okay is. Dat ze daarmee niet loyaal aan hun moeder zijn. Omdat die hen immers leerde zich gedeisd te houden en niet af te wijken. En dus riskeren ze met hun (eventuele) succes misschien wel haar liefde en goedkeuring! Wat het allerlaatste is wat een dochter met een moederwond wil...

Want het lijkt een gegeven te zijn dat vrouwen met een moederwond vaak héél erg lang een onbedwingbaar en onstilbaar verlangen naar bevestiging en waardering van hun moeder houden. Simpelweg omdat ze die in hun jeugd, toen ze daarin nog superafhankelijk van hun moeder waren, zo zeer ontbeerden.... Diep van binnen blijft er een schreeuwend verlangen dat ze ooit zal zien dat je wel degelijk een goede dochter bent, iemand om van te houden... en het gat in je hart alsnog gedicht zal worden.

In de val van de loyaliteit
Loyaal zijn aan moeder is een mooie eigenschap, die echter kwalijk uit kan pakken. Want vanuit het diepe verlangen hun moeder te behagen kiezen veel dochters met een moederwond er voor om - uit angst voor afwijzing en conflict - hun eigen licht dan maar te dimmen. Bang als ze zijn om zich daarmee het verdriet en/of de woede van hun moeder op de hals te halen, omdat dit haar nooit gelukt is. 

Het diepe verdriet of de toorn van moeder kunnen dochters met een moederwond vaak niet aan. Omdat ze simpelweg niet in hun kracht staan. En ze staan niet in hun kracht, omdat ze heel diep van binnen gehinderd worden door de vraag: ‘Ben ik eigenlijk wel iemand om van te houden?’ 'Als de ander me beter leert kennen val ik vast door de mand.' Wat natuurlijk super ondermijnend is voor al je andere relaties, met name de intieme…

Jezus Mina, wat zijn dat voor moeders?!
Misschien voel je kwaadheid in je opborrelen als je dit leest. Want wat zijn dat voor verschrikkelijke moeders die hun kinderen hun liefde onthouden?! En ja, je hebt absoluut recht op je verontwaardiging daarover hoor, maar nogmaals: die moeders zijn zelf ook slachtoffers. Slachtoffers die ook delen van zichzelf moesten opofferen om het te overleven. En die soms een diepe pijn en woede daarover met zich meedragen. Onbewuste slachtoffers, worden onbewust daders.

Hun ‘daderprofiel’ ziet er trouwens in grove lijnen zo uit: 

• Sommigen zijn aanvallend naar hun kind en bekritiseren, vernederen en minachten haar. Dochterlief kan het met geen mogelijkheid goed doen, wat zelfhaat genereert bij het kind; 
• Anderen zijn fysiek en/of emotioneel afwezig voor hun dochter, waardoor het kind niet gezien is in haar behoeften en het gevoel heeft aan haar lot te zijn overgelaten. Ook dit slaat een diepe wond* 
• En dan zijn er nog de moeders die hun dochter overheersen met hun wil. Die haar constant lopen te vertellen wat goed is en wat niet, en hoe ze zou moeten leven en denken. Waardoor het kind geen ruimte ervaart en het gevoel heeft dat haar wil er totaal niet toe doet. Ook mega vervelend en ontkrachtend dus.

In alle bovengenoemde gevallen geldt: en voel dan je behoeften en grenzen maar eens, als die er toen je nog klein was never nooit toe deden…

Hoe weet je nou of de moederwond ook bij jou speelt en heling behoeft?
Vraag jezelf dan simpelweg eens af of jij leed onder de relatie met je moeder. Verlangde je bijvoorbeeld naar haar aandacht, die zij je echter niet kon of wilde geven? Werd er veel van jou verwacht, ook zaken waar je eigenlijk nog niet oud genoeg voor was? Werd je gezien en begrepen in jouw behoeften en gevoelens? Was er een storende dynamiek tussen jullie, waar jij onder leed?

Overigens is de moederwond er in alle soorten en maten. Je herkent deze wond bij jezelf als je  er sterk toe neigt om:

• jezelf te vergelijken. Als je heel onzeker bent over wie je bent en vaak het gevoel hebt niet goed (genoeg) te zijn. Dit maakt je besluiteloos, wat er mede voor zorgt dat jezelf altijd maar met anderen loopt te vergelijken.
• jezelf te schamen. Als je heel vaak denkt dat er iets mis is met je, of dat je gefaald hebt. Als je jezelf maar een eng mens vindt en denkt dat je mensen afschrikt. Dit zorgt ervoor dat je gauw denkt dat jij moet veranderen en aan jezelf moet werken (jezelf moet verbeteren!), niet voor jezelf, maar voor de ander.
• niet voor jezelf opkomen. Als je je grenzen en behoeften slecht voelt en daardoor slecht aangeeft, en je je heel gemakkelijk laat beïnvloeden. Vaak tolereer je ook véél te lang dat anderen je slecht  en/of niet respectvol behandelen.
• jezelf te ontkrachten. Als je jezelf iedere keer maar verontschuldigt en kleiner maakt dan je bent. (Wat een manier is om liefde te krijgen.) Dit kan zomaar uitmonden in angst om volwassen te worden en een stabiel en zelfstandig leven op te bouwen.
• jezelf teveel weg te cijferen. Als je meent geen andere keus te hebben dan jezelf weg te cijferen, waarbij je je niet afvraagt of je dat wel echt wil. Dat je bijvoorbeeld de zorg voor een familielid op je neemt, maar meer uit verplichting dan uit liefde. Omdat 'iemand' het nu eenmaal moet het doen. En die iemand ben jij dan maar, want wie anders? Wat een snoeiharde manier van zelfontkrachting kan zijn...
• je schuldig te voelen. Als je heel gauw het gevoel hebt de ander te kort te doen, of niet genoeg te hebben gedaan. Wat echt devastating kan zijn!
• jezelf af te kraken. Als je altijd en eeuwig jezelf loopt te bekritiseren. Nee, vrouwen met een moederwond zijn echt niet gauw tevreden met zichzelf! En pssst... als je diep in hun hart kijkt: ook niet met anderen trouwens...  
• jaloezie te voelen. Als je regelmatig competitie met andere vrouwen voelt, vooral op momenten dat het niet zo goed met je gaat. In principe probeer je het wel weg te stoppen, maar dan kan het er toch zomaar uit komen. Via overdreven star, of dominant gedrag bijvoorbeeld. 
• jezelf te saboteren. Als je sterk de neiging hebt je aandacht te richten op dingen die niet goed zijn, of mis kunnen gaan. Waarmee je je eigen geluk saboteert. Want het gevolg hiervan is veelal uitstelgedrag, omdat succes je op een bepaalde manier beangstigt…

Hoe verder?

Misschien heeft bovenstaande uitleg je de ogen geopend. Ik denk dat je wel begrijpt dat het erg veel nut heeft de moederwond te helen. Want hierdoor raak je veel meer gegrond in jezelf: warmer,  vrijer, steviger, creatiever, luchtiger en helderder als mens. Kortom meer de persoon die je echt van binnen bent. Natuurlijk is dat niet in een keer gepiept. Maar ik kan je wel een flinke zwengel geven! Dus mocht jij hulp kunnen gebruiken bij het voelen en aangeven van je grenzen en behoeften, dan is het transformatieve conflict- & lifecoachingtraject iets voor je. Je bent van ♥e welkom. 

AleXandra van Smoorenburg

* NB Afwezigheid is overigens niet altijd intentioneel. Soms is moeder ziek, of moet ze werken voor de kost, of is er een broer of zus die veel aandacht nodig heeft. Een niet-intentionele moederwond kan als gevolg van de gigantische loyaliteit van kinderen naar hun moeder toe heel lang onbewust en dus onbehandeld blijven. Maar behandeling is wel echt nodig, want een wond is nu eenmaal wond, en die heeft gevolgen voor de gewoontes en het gedrag van het kind: loyaliteit doet daar niks aan af!

AleXandra van Smoorenburg

Gerelateerde artikelen

1 op de 7 Nederlandse werknemers ontwikkelde volgens TNO in 2018 een burn-out. Te gek voor woorden. Maar 6 van de 7 dus niet. En die hebben het echt niet minder druk! Wat kunnen we van hen leren? De Amerikaanse onderzoekers Wiens & McKee deden er recentelijk uitgebreid onderzoek naar.

Lang verhaal kort: hoe beter je met je eigen en andermans emoties omgaat, hoe minder kans op burn-out. Emotionele Intelligentie blijkt de doorslaggevende factor te zijn die opbranden voorkomt. Ook een ander, Maleisisch onderzoek onder hr-functionarissen met burnout wijst in die richting, al legden de onderzoekers hier de oorzaak meer extern, bij zware sociale druk. Toch kwamen ook zij tot hetzelfde advies aan werkgevers: school je werknemers in emotionele intelligentie.* 

Okay, hoe beschermt Emotionele Intelligentie tegen burn-out? Wat doen mensen die zeggen het ook erg, of zelfs afschuwelijk druk te hebben, maar daar niet burn-out van raken? Hier wat inzichten vrij vertaald naar Wiens en McKee: 

1) Ze doen niet zo druk
Mensen die beter met druk om kunnen gaan, maken meer tijd voor zichzelf, alsook voor de ander. Ze laten bijvoorbeeld gerust een goed gesprek uitlopen, ook al betekent dit dat ze een andere afspraak moeten skippen. Of lopen eerder weg uit een vergadering omdaat ze iets anders belangrijker achten. Ze gaan met andere woorden niet almaar door, maar maken bewuste keuzes voor wat ze wel en niet doen. Ze nemen bijvoorbeeld ook tijd om hun agenda te evalueren, waardoor ze simpelweg beter prioriteren en kwalitatief betere keuzes maken, effectiever werken en meer ontspannen leven. 

2) Ze maken zich niet zo druk (maar let op!)
Zich niet druk maken houdt niet in dat ze alles wel best vinden en onverschillig staan tegenover beleving. Emotioneel intelligente mensen zijn juist een meester in het onderkennen van hun emotionele reacties en gevoelens, en dragen daar op een positieve manier zelf zorg voor. Wanneer ze bijvoorbeeld bang zijn dat iets misschien verkeerd zal gaan geven ze dat gerust aan zichzelf toe. Of als er iets stagneert of frustreert, dan erkennen ze dat en doen er iets mee. Ze staan m.a.w. open voor zichzelf en hun eigen beleving, en nemen daar verantwoordelijkheid voor. Ook houden ze beter contact met waar ze wèl blij, tevreden of dankbaar voor zijn!

3) Ze hoeven niet perfect te zijn van zichzelf 

Emotioneel intelligente mensen blijken een realistische, vrijgevige kijk op het leven te hebben. Ze hebben niet perse de ambitie opgegeven om ergens heel goed in te willen zijn, maar dwingen zichzelf niet om overal de beste in te moeten zijn. Ze gunnen de ander ook zijn plekje aan het firmament. Dit leidt ertoe dat ze gemakkelijker hulp van anderen accepteren, en  anderen gemakkelijker gelijk geven. Ze weten immers dat zij niet de enige zijn die zich inzetten,  en dat 'het goede' niet alleen aan hen te danken is! Ze koesteren m.a.w. zowel zelfvertrouwen als bescheidenheid. Dat maakt hen tot prettige mensen om mee samen te werken.   

4) Ze nemen en genieten van pauzes

Emotioneel intelligente mensen zien het als hun recht en eigen keuze om pauze te nemen (waaronder ook toiletbezoek). En de kosten van die keuze nemen ze voor hun rekening. Zoals het aangaan van de discussie over het ontbreken van pauze. Of het afzien van het (verneukeratieve) imago van 'de diep loyale collega (of big shot) die alles aan kan en niemand ooit in de steek zal laten'. Of het laten schieten van het vooruitzicht op een promotie als gevolg van voornoemd imago. Voor hen wegen dit soort van kosten ruim op tegen de gevolgen van 'alsmaar doorgaan'. Ze zijn bewuster van de waarde van hun gezondheid, ook in relatie tot hun carriere op de lange termijn.  

Hoe zit het bij jou? Begin je moeite te krijgen met ontspannen? Vind je assertief zijn lastig? Ik kan je in een kort, transformatief coachingtraject helpen de angel in dat innerlijke conflict te vinden en je precies dat te leren, wat jij nodig hebt om een gezonde manier van handelen en reageren te ontwikkelen. Daar heb je je hele leven profijt van. Met 20 jaar ervaring in het begeleiden van mensen in conflict en met dreigende burn-out, vooral in de Zorg en Welzijnssector alsook in het Onderwijs, kan ik alleen maar zeggen: investeer in jezelf voor het te laat is (gebruik er desnoods je opleidingsbudget voor). Een burnout is hels, en kost mensen veelal heel wat meer dan alleen hun baan! Vraag je af: is dit het leven dat ik mezelf gun?  

Op jouw groei en welzijn,

AleXandra van Smoorenburg

* Aantekening: maar natuurlijk geeft ook Emotionele Intelligentie je geen 100% garantie dat je geen burnout oploopt. Misschien kun je wel prima met allerlei misverstanden omgaan, maar gebeuren er dingen in je leven gebeuren waardoor je tijdelijk helemaal naar de klote gaat. Als daar dan nog zware werkdruk bij komt kan zomaar het lijntje breken. Het gaat altijd over de combinatie van in- en externe factoren.

Gerelateerde blogs

Blog: Hieraan merk je dat je perfectionisme je in de weg zit, 2019
Blog: Teveel stress beschadigt je hersenen, 2015
Blog: Wat te doen als de werkdruk je te hoog wordt, 2014

Vond je dit artikel de moeite waard? Reageer, like of deel het! 

Buschauffeurs hebben geen tijd om te plassen, verpleegkundigen moeten extra diensten draaien en leraren bezwijken onder de administratieve rompslomp. We werken ons massaal kapot en de prijs die we betalen is hoog. Stress en burn-outklachten liggen op de loer. Waarom werken we zo hard als het niet gezond meer is? En is het tij te keren? 

Kruispunt gaat op zoek naar oplossingen voor de werkdruk.

Hoofdredacteur Jildou van der Bijl van de populaire glossy LINDA zag onder ogen dat de werkcultuur op haar redactie een mijnenveld was geworden voor het krijgen van een burn-out. Toen de een na de andere werknemer omviel, besloot ze een jaar lang pas op de plaats te maken en haar werknemers geen nieuwe projecten op te leggen.

Volgens neuropsycholoog Margriet Sitskoorn leiden al het multi-tasken en de stress tot angstaanjagende gevolgen voor ons brein. Door het snelle schakelen en overbelasten sterven hersencellen af. Sitskoorn, zelf een drukbezette wetenschapper, weet haar eigen werkdruk in toom te houden met strikte leefregels.

Vind jij het ook zo eng om mensen aan te spreken op ongewenst gedrag? Dat is niet zo gek, want blijkbaar zijn we daar allemaal nogal slecht in. Ik leg het uit in deel 2 van de serie 'Voorbij werkstress en werkdruk'. Maar ik hoef je niet uit te leggen dat het erg handig is om voorbij deze angst te komen. En gelukkig ligt de eerste en belangrijkste stap heel dicht bij! Check de video.

Duur video: 12 minuten

Gerelateerde artikelen

Casus Help, ik durf het conflict niet aan te gaan, mei 2014

Blog Bouw feedback geven rustig op. Vier werkvormen, mrt 2014

Blog Verbindend feedback geven met het Vrijplaats Feedback Tool, dec 2013

Serie Voorbij werkdruk en werkstress 1: Omgaan met gevoelens van leegte, feb 2018

Vond je dit artikel de moeite waard? Reageer, like en deel het!