Blog van 'n conflictbevrijder

Conflict omarmen?! Waar heb je het over?

Van de week vroeg iemand me of ik mijn visie op vrede en conflict nader zou willen uitleggen. Hij was geïnteresseerd in mijn dienstverlening, maar vroeg zich af wat ik toch in godsnaam bedoelde met het omarmen van het conflict. ‘Dat klinkt wel errug knuffelig, voor zoiets vervelends als een conflict!'

Bestrijden zul je bedoelen!

Ik schoot in de lach en vroeg wat zijn visie op vrede dan is? Daar moest hij even over nadenken. 'Vrede is iets waar je aan moet werken' zegt hij. 'En conflict... tja, dat moet je bestrijden vind ik. Niet omarmen. Dat vind ik raar. Je gaat het toch niet lopen bevestigen! Dan wakker je het toch alleen maar aan?!'

Oprechte belangstelling

'Is dat zo?' vraag ik. 'Stel een medewerker van je loopt kwaad weg uit een overleg en trekt zich de rest van de dag terug uit alle sociale conversatie. Aan het eind van de dag valt je op hoe strak ze voor zich uit naar het beeldscherm zit te turen; de spanning straalt er van af. Je loopt naar haar toe, trekt een stoel bij en vraagt haar rustig wat ze nou precies duidelijk probeerde te maken, eerder die dag?

Denk jij dat die actie het innerlijke conflict bij haar zou aanwakkeren?   

Inhoudelijk punt, of aandachttrekkerij?

'Hmm. Misschien niet', zegt hij wat aarzelend. Van die ruimte gebruik makend vraag ik: 'Nou had jij het net over het bestrijden van het conflict. Zou jij aan de hand van het voorbeeld kunnen uitleggen, hoe jij dat dan zou aanpakken? 'Nou', zegt hij, 'het ligt er natuurlijk een beetje aan, maar over het algemeen ben ik ontvankelijk voor inhoudelijke punten. Stel ze heeft een punt, dan ben ik bereid te luisteren. Krijg ik emotioneel gezeur te horen - zo van die dit, en die dat - dan beschouw ik het als aandachttrekkerij en moet ze opzouten. Daar stop ik geen tijd in; dat weten mijn mensen van me. Ik ben leidinggevende, geen hulpverlener.' 

De eerlijkheidsvraag

'Hartstikke duidelijk', zeg ik vriendelijk, 'en werkt die strategie goed voor jou? Loopt het lekker tussen de medewerkers bij jou op kantoor?' 'Ja hoor', zegt hij snel, 'mijn insteek werkt over het algemeen prima.' Kijkt me dan wat verholen aan en schuift op zijn stoel: 'Al heb je altijd mensen die het nooit met elkaar eens lijken te kunnen worden.' 'Is dat de reden waarom je me wilde spreken' vraag ik. 'Yep', zucht hij, 'daar komt het wel op neer'. 'Dus nou zijn we bij het tweede deel van je visie aanbeland: aan vrede moet je werken?' 'Yep', zegt hij weer, nu ietsje opgewekter.  

Een relaxte visie op conflict

'Weet je', zeg ik, 'mijn visie op conflict en vrede is wat relaxter dan die van jou. Ik vind het juist zonde van ieders tijd om conflict te bestrijden en ik vind niet dat je aan vrede hoeft te werken.' 'Dat moet je me uitleggen', zegt hij op stellige toon.

De functie van een natuurlijke grens

'Mijn visie - en die van De Vrijplaatscoach - is als volgt. Conflict is onvermijdelijk. Overal waar mensen zijn, zijn conflicten. Ze horen bij het leven. Gelukkig hebben ze een functie. Een conflict is een signaal dat er een natuurlijke grens is bereikt cq overschreden. Een conflict geeft aan dat iemand het idee heeft, dat het beter zou moeten, of kunnen, op zakelijk of relationeel vlak. Een conflict attendeert je op een tekortkoming ‘ergens in het systeem’.

Ook geluk zit in een klein hoekje

Als je slim bent, probeer je erachter te komen welk signaal daar wordt afgegeven. Want wie weet, laat je iets liggen waar het geheel mee gediend is. Niet alleen ongeluk zit in een klein hoekje; ook geluk verstopt zich daar! Maar onthou van dit gesprek tenminste één ding: waar conflict op een goeie manier opgepakt wordt, dáár gebeurt het. Daar vindt groei en ontwikkeling plaats. Daar ontstaat de glans.' Mijn gesprekspartner gaat rechtop zitten.  

Het conflict als toegangspoort naar vredebewustzijn

Hierdoor aangemoedigd vervolg ik met: 'In filosofische zin, kun je conflict beschouwen als een belangrijke toegangspoort naar vredebewustzijn. Het conflict maakt je immers bewust van het belang van vrede. Sterker nog: conflict staat in functie van vrede en is daaraan ondergeschikt. Waarom? Omdat vrede is, en conflict gemaakt moet worden. Als je niks maakt/doet, is er geen conflict, maar wel vrede. Of: als het conflict komt te vervallen, blijft vrede over. Vrede is dus fundamenteler, van een grotere orde dan conflict. Vrede is zo fundamenteel dat je er niet aan hoeft te werken, zoals jij net zei. Je hoeft het niet te creëren: het is er al en dat kun je laten zijn. Conflict kun je loslaten, maar vrede niet. Simpelweg omdat het je diepste grond is. 

Mooi hoor!

'Jezus miena', zegt de meneer, 'wat een ingewikkeld verhaal zeg. Maar ook weer niet. Ik kan het niet zo gauw bevatten hoor, maar ik geloof je graag. En ik geloof dat ik het ook wel mooi vind eigenlijk. Kun je het niet eens voor me opschrijven? Dan kan ik er nog 's over nadenken. Ennuh, hoe zullen we het eens gaan doen? Raad jij in ons geval de conflictcoaching of de conflictbemiddeling aan?...' 

Dit werd het .....