Blog van 'n conflictbevrijder

Les Fleurs du Mal, Pépé Smit

Lisa is al weer op de koffie geweest op haar oude werkplek, een stap die ze een half jaar geleden  niet voor mogelijk had gehouden. Helemaal kapot was ze geweest toen ze, na zich zestien jaar lang helemaal uit de naad te hebben gewerkt als hoofdverpleegkundige op de afdeling gynaecologie, thuis was komen te zitten met een burn-out.

De eerste tien jaren waren goed geweest. Ook hard werken, maar de sfeer en mentaliteit op de afdeling waren goed geweest. Ze had zich gedragen gevoeld.

De laatste jaren echter, was er veel mot op de afdeling. De werkdruk was hoog; er werden steeds meer fouten gemaakt; geroddel binnen het team; de verantwoordelijkheid.

Ze had er niet meer tegen gekund en was letterlijk doodziek geworden.

‘Perfektionista was my middle name’, zo vat Lisa tegenwoordig samen hoe het zover had kunnen komen.

Pas onlangs is ze er achter gekomen in welke mate deze eigenschap - waar ze feitelijk altijd zo trots op was geweest! - haar de das om heeft gedaan.

Steeds weer had ze zichzelf wijs gemaakt dat ze iets extra’s moest doen om het allemaal te laten werken.

Dat ze, door nóg aardiger en behulpzamer te zijn voor iedereen, door nóg preciezer te zijn, nóg meer over te werken, nóg meer te weten en nóg sterker te zijn, het wel zou redden.

‘Tuurlijk! Doen we even. Why not? Niks aan de hand.‘

Maar hoe ze er ook aan trok, het bleek in de praktijk nooit goed genoeg. Wel had ze zichzelf giga over de kling gejaagd. Vreselijk moe was ze ervan geworden. En boos. En verdrietig.

Eigenlijk had Lisa zichzelf wel overschat, moet ze nu toegeven.

Ze was er altijd van uit gegaan, dat ze met haar inzet en verbeteracties alle problemen zou kunnen voorkomen.

En alle pijn, door oordeel, schuld of schaamte, zou kunnen vermijden.

Maar dat bleek toch niet helemaal zo te werken.

Met haar perfectionisme had ze het zichzelf zo zwaar gemaakt, dat ze het niet meer aan had gekund.

Uiteindelijk had ze haar ontevredenheid en onzekerheid over de gang van zaken binnen haar team niet meer binnen kunnen houden en was ze lastig en ongeduldig geworden naar haar omgeving toe, zelfs in de richting van patiënten.

‘Sorry, maar ik vind dit niet meer assertief, maar agressief’, had die aardige nieuwe doctor tegen haar gezegd. ‘Mag het een onsje minder?’

Vreselijk geschrokken was ze hiervan. Zij, die altijd zo haar best deed! Wat was er van haar geworden?

Inmiddels begrijpt Lisa dat niemand alleen maar aardig, foutloos, wijs, zeker, of sterk kan zijn. 

Sterker nog: door dit te proberen had ze hele stukken van zichzelf onderdrukt, met name de minder leuke en gunstige. En die waren nu dus flink in opstand gekomen. Afgelopen tijd had ze moeten toegeven dat ook zijzelf behoorlijk vervelend, bot, egoïstisch, agressief en zelfs gemeen kon zijn :( Iets wat ze ergens misschien ook wel wist, maar erg graag uit zicht had willen houden! Liever was ze alleen maar aardig, sociaal en slim geweest.

Maar helaas pindakaas. Ook zij bleek een gewoon mens te zijn.

Nadat Lisa de onmogelijkheid van haar perfectionisme onder ogen had gezien - en vooral ook de kostenkant ervan goed tot zich door had laten dringen - nam ze een besluit. Een groot, moedig besluit, waarvan ze de gevolgen nog niet gelijk kon overzien…

‘Voortaan ben ik mezelf. En probeer ik niet meer beter te zijn dan ik ben’, had ze heel stoer gezegd. 

Het klonk goed, maar toch maakte dit besluit haar aanvankelijk enorm onrustig.

Want wie was ze dan nu, nu de oude Lisa haar ijkpunt niet meer was?

Nu haar leuke kanten niet langer de baas mochten spelen over de niet-leuke kanten (en die eersten bleken behoorlijk dictatoriale trekjes te hebben), doken er steeds meer onderdrukte stukjes van haarzelf op die ze nooit eerder zo bewust in beeld had gehad. Zo bleek ze een superkwaaie feeks, een ijzig strenge juf en een groot angstkonijn aan boord te hebben.

Lisa was ervan geschrokken, maar begon ook compassie met zichzelf te krijgen. Al die nare gevoelens, die stilletjes al jaren om haar aandacht jengelden, maar die ze altijd zo gauw mogelijk wegdrukte … 
Maar ook met haar ‘leuke kanten’ - met de opgewekte Lisa, die altijd alles aankon - begon ze medelijden te krijgen. Want wat moest die perfecte Lisa toch altijd vreselijk hard werken en haar best doen - alleen al om die lastige delen in toom te houden!

Al met al was het behoorlijk confronterend, en kreeg Lisa het nare gevoel de controle kwijt te raken.

Want: waar was ze? Wie was ze? Waar ging dit naar toe? Lisa werd er paniekerig van.

Tot ze ontdekte dat al die negatieve eigenschappen haar eigenlijk ook beetje beschermd hadden..

Dat het angstkonijn in haar eigenlijk best een goeie waarschuwer was. En de feeks haar behoorlijk goed hielp om alsnog voor zichzelf op te komen. En dat die strenge juf in haar, haar er toe aanzette om dingen af te maken.

Jee, wat een ontdekking! Langzaam begon Lisa iets te dagen.

‘Zou ik dan misschien toch gewoon goed zijn zoals ik ben?’, had ze bedacht. ‘Inclusief mijn negatieve eigenschappen?’

Lisa voelde zich gelijk een stuk beter, ook fysiek.

‘Wat een heerlijk rustig gevoel, als ik niet meer anders en beter hoef te zijn dan ik ben!’

Er valt een zware last van haar schouders.

Lisa voelt al gauw de energie weer terugstromen en heeft weer zin om zich bezig te houden met een paar andere vraagstukken, waar ze trouwens ook al jaren mee worstelt. Met vragen over haar werk en haar carrière. 

Lisa heeft in het Vrijplaats Life & Careercoachingtraject geleerd bij haar echte emoties te komen en hier op een goede manier voor te zorgen, waardoor ze zich al na twee maanden veel minder afhankelijk voelt van wat andere mensen van haar denken.

Als mensen nu onaardig tegen haar zijn, kan ze daar stukken beter mee omgaan. Dit komt omdat ze nu veel beter weet hoe vervelend ze zelf ook kan zijn, ondanks zichzelf. En dat dat niet altijd zo bedoeld is, alhoewel soms ook weer wel. Maar dat dat dan misschien toch niet voor niks is. :)

Ook kan ze opeens veel beter dan vroeger van positieve aandacht genieten. Omdat ze nu gemakkelijker gelooft dat mensen haar ook echt aardig vinden. Om precies dezelfde reden als boven: omdat ze gek genoeg nu pas kan erkennen dat ze ook echt aardig is.

Door de gezonde aandacht voor zichzelf is Lisa dus milder geworden. En meer gaan stralen.

Eigenlijk komt alles aan haar beter tot zijn recht. Toen ze vorige week dan ook koffie ging drinken bij oude haar team kon ze voelen dat mensen het oprecht leuk vonden om haar te zien. Ze had open verteld over wat er allemaal met haar gebeurd was de afgelopen maanden, en haar collega’s waren geïnteresseerd en leuk tegen haar geweest. Iemand had zelfs gezegd haar te missen. Zoveel aandacht en waardering opeens van iedereen.

Lisa is er stil van.

Groet! Alexandra

Gerelateerde blogs

Wrrraak!, juni 2013

Stress, verzuim en de diagnosekermis, maart 2013