Blog van 'n conflictbevrijder

Veel ruzies komen voort uit verkeerde verwachtingen. Die zijn maar wat snel geboren. Je kijkt iemand vriendelijk aan en die persoon gaat er van uit dat jij wel tijd zult hebben voor een uitgebreide klaagzang. Of je geeft aan dat je 'de kinderen best een keer naar de voetbal wilt brengen' en jouw naam prijkt gelijk op de lijst 'to disturb for everything, anytime'. Vervelend.

Maar zelf doe je het ook hè. Gaat automatisch, onbewust. Dat je moeder van 80 met kerst liever niet alleen wil zijn, wil nog niet zeggen dat ze de feestdagen met jouw drukke gezin wil doorbrengen bijvoorbeeld. Om maar eens een bekende inschattingsfout te noemen.

Wanneer onze goede bedoelingen teleurstellend ontvangen worden, was ons invullend vermogen groter dan ons aanvoelend vermogen. 

Ik schrijf er hier wat oppervlakkig over, maar eigenlijk zijn 'onze verwachtingen' een heel groot en diepzinnig thema. Waar je je hele leven nooit mee klaar bent. Verwachtingen zijn er om te koesteren, mee te dealen en ... weer los te laten.

Zijn we in de netten ervan verstrikt geraakt, dan waren we ons vaak niet bewust dat we ze uberhaupt hadden! Dan moeten we ze nog leren benoemen. Hoe kwetsbaar ook. Dit laatste is in relaties (ook werkrelaties) wel heel belangrijk, want zonder uitwisseling en afstemming over wat je eigenlijk wilt, drijf je al gauw uit elkaar.