Blog van 'n conflictbevrijder

overgave = vertrouwen

10-07-2014 12:20

Annemiek is overgeplaatst naar een andere afdeling in de zorginstelling waar ze werkt. Na een paar heerlijke jaren in de Verpleging kwam ze door een bedrijfsongeval twaalf jaar geleden bij Facilitair te werken, wat ze leuk vond, maar vorig jaar sloeg het noodlot opnieuw toe en moest ze ook daar weg als gevolg van een reorganisatie. En nu werkt ze dus bij Personeelszaken, wat geen succes is. Het klikt niet met haar collega’s. En ze zit de hele dag achter een computer, terwijl ze een echte doener is. Annemiek klinkt zwaar aan de telefoon. Ze is 52 jaar en ziet geen uitweg. Blijven op deze werkplek lijkt geen optie, maar weggaan ook niet. Want hoe komt ze nog aan een baan?

Annemiek krijgt van haar werkgever toestemming om een Herorientatie Loopbaan Traject te doen. Hetgeen 5 maanden later uitmondt in nog een interne overplaatsing, maar wel een die ze zelf he-le-maal ziet zitten. Ze wordt coördinator van een 40-koppig team van vrijwillige gastvrouwen en gastheren. Dit werk brengt haar weer in contact met de patiënt, wat haar helemaal doet opbloeien. Ze heeft er dan ook alle capaciteiten voor. Een uitkomst waar ze nooit van had durven dromen.

Een prachtkans dus, maar eentje die niet zomaar uit de lucht was komen vallen. Ze was nooit op die plek uitgekomen, als ze de moed niet had gehad haar probleem onder ogen te zien. Iets wat de meeste mensen niet doen. De meesten mensen willen eerst zekerheid, voordat ze in beweging komen. En omdat die zekerheid nooit geboden kan worden, bewegen ze niet. Annemiek had de moed om ondanks haar depressieve gevoelens, lage energieniveau en lage verwachtingen, op zoek te gaan naar een oplossing. Zo moedig! En zo trouw aan zichzelf!
Door haar rotgevoel over haar baan bij PZ serieus te nemen en niet te blijven miepen over haar collega’s, maar zelf aan de slag te gaan, kreeg ze haar leven weer op de rails.

Waarom lukte Annemiek wat velen niet lukt? Ik denk dat dit te maken heeft met haar vermogen tot overgave. Toen zij ons bureau belde, voelde ze zich heel klein vertelde ze later. Ze zag het niet meer zitten. Haar geest bleef alsmaar hangen in feiten en gebeurtenissen: in de innerlijke en uiterlijke conflicten die ze ervoer. Opmonterende woorden van anderen bereikten haar niet meer. Ze voelde zich gefrustreerd, beperkt en benauwd. Toch reikte ze uit om hulp. Mijn collega Paul die haar begeleidde, kon aanvankelijk weinig anders doen dan haar nood en pijn aan te horen en haar tranenvloed verdragen. Overigens tranen van rouw over… het verlies van haar eerste baan als verpleegkundige, 12 jaar daarvoor..

Zo’n periode van innerlijke duisternis wordt in de transpersoonlijke psychologie wel ‘the dark night of the soul’ genoemd. Dit is een reinigingsmechanisme van onze geest. Zelfs een positief mens kan dergelijke fasen in zijn leven niet tegenhouden en dat is dan ook niet de bedoeling. Door eraan toe te geven komt er paradoxaal genoeg weer ruimte in je geest. Op een gegeven moment word je hieruit soort van wakker, niet zelden door een openende droom, of door een helder inzicht. Je realiseert je bijvoorbeeld dat de oplossing niet van buiten zal komen. Of dat gedane zaken geen keer nemen. Of dat je je leven niet volledig kunt controleren.

Nadat de grauwsluier van negativiteit is opgetrokken, wordt je blik weer helderder en treedt de bevrijdingsfase in. Zich bevrijden doen mensen overigens zelf, als ze er klaar voor zijn. Je kunt het als buitenstaander faciliteren, maar niet afdwingen (hoe meer druk je er op legt, hoe langer het duurt). Dat de bevrijdingsfase begint in te zetten herken je aan de overgave aan niet-weten. Mensen bevrijden zich van hun gehechtheid aan het oude beeld van hoe het had moeten zijn. En soms ook van het dwangmatige verlangen de toekomst te willen controleren. Het bevrijden van de angst voor de toekomst markeert de overgang naar herstel. Met het loslaten geven ze zichzelf toestemming om te resetten.

Je overgeven aan het niet-weten cq het loslaten van de ratio vergt veel moed. We zijn zo niet opgevoed, en je naasten helpen er meestal ook al niet bij. Tegelijkertijd is het een zegen om van je zelf te mogen denken: ‘Ik weet het (nog) niet, maar dat komt wel.’ Of, Ik moet niet, ik mag!’ Of ‘Ik sta er niet alleen voor, ik word geleid. Wie weet is het ergens goed voor, laat ik er iets van proberen te maken’ (voor spirituele mensen). Mij troostte ooit de volgende dichtregel van Hafiz: ‘The place where you are right now, is the place God circled on the map for you.’ Dit hielp mij om neutraler naar mijn situatie te kijken, en me te openen voor mogelijkheden waar ik eerder geen oog voor had.

'Surrender. That is where the magic comes in’. Door je overgave aan ‘wat is’, creëer je ruimte voor nieuwe mogelijkheden en kansen. Als je weer verder durft te kijken - voorbij je favoriete oplossing - ontdek je misschien wat je echt zou willen. Want in zo’n periode dringt zich al gauw de vraag op: Waar draait het allemaal om? Vaak komen hierdoor een hoger doel, je natuurlijke gaven, je geliefden weer in beeld. Je komt weer in contact met wat er leeft in je hart. En daar vind je de wijsheid die je klaar maakt voor het maken van nieuwe keuzes, die dichter bij je zelf liggen. Je zult niet de eerste zijn, die achteraf dankbaar is voor de donkere periode die achter je ligt. Zonder die ervaring was je immers nooit gekomen waar je nu bent.
Kijk maar naar Annemiek.

Gerelateerde blogs

Help, ik heb de moed niet om het conflict aan te gaan! mei 2014

De kostprijs van empathie, april 2014

Iedereen bang voor zijn baantje. Met tips hoe te dealen met intimidatie., februari 2014

Van burn-out naar re-integratie. Lees hoe het Lisa Perfektionista vergaat.. juni 2013