Blog van 'n conflictbevrijder

Als iemand mij nou maar 
had opgeraapt 
en in zijn zak gestopt 
en daar gelaten had, 

dat af en toe een hand mij vond, 
voelde hoe zacht ik was 
en dan weer losliet. 
Of op de vensterbank gelegd, 
op 't nachtkastje, 
in een rommeldoos. 
De keukenla! 

Ik heb nog nooit een reis gemaakt, 
ik moest zo nodig wortel schieten. 
Als iemand mij nou maar had opgeraapt, 
er was niets aan de hand geweest, 
ik was kastanjebruin geweest, 
ik had geglansd, geglansd, 
wat later was ik wat gaan rimpelen, 
en dan, nou ja, maar nu, 
nu moet ik onvrijwillig transformeren 
en niet zo n beetje ook. 

En steeds als ik zo ongeveer 
gewend ben aan mijn nieuwe vorm, 
steeds als ik zo min of meer 
geaccepteerd heb 
dat ik ben zoals ik ben, 
dan ben ik alweer anders. 

En als het nu zo was dat ik gekozen had 
om zo te zijn, dat ik het wilde: 
steeds een ring erbij, 
zoveel soortgenoten aan mijn takken 
in hun veilig stekelhuis, 
zo anders dan ikzelf, 
maar wat weet ik het nog goed. 

Ik heb het opgegeven 
te zijn zoals ik ben. 
Ik groei maar mee 
met wie ik worden zal. 
Af en toe hoor ik 
dat iemand zegt 
hoe mooi ik ben. 

In mijn schaduw 
gebeuren dingen 
die de moeite waard zijn. 

© Tjitske Jansen