Blog van 'n conflictbevrijder

‘Het komt allemaal door mijn moeder’, zegt mijn 46-jarige, nog altijd aantrekkelijk ogende vriendin. ‘Die hield niet van mij, maar ik wel zielsveel van haar. Zou dat verdomde patroon nou mijn hele leven lang aan me blijven kleven?!'

'Of ‘ze’ [de mannen] blijken toch niet van me te houden' - vervolgt ze - 'wat ik maar niet lijk te herkennen. Of ze zeggen wel van me te houden, maar durven zich niet aan me te binden. En ik maar verlangen naar een trouwe, liefdevolle relatie! Het is om gek van te worden.’

‘Hmm. Daar kan ik je geen ongelijk in geven’, zeg ik, haar onderwijl peinzend aankijkend, ‘Ik zou ook gek worden van die onduidelijke, omtrekkende bewegingen’. Onderwijl denk ik aan de tangovoorstelling die ik onlangs zag. Aan die twee prachtige dansers die, hoewel intens gericht op elkaar, soms geheel hun eigen weg leken te gaan. Mmmm. Een duidelijke rolverdeling. Elk zijn eigen figuren. En toch prachtig samenspel... Het kan dus… Fascinerend...  

‘Halloho! Ben je er nog?’ vraagt mijn vriendin enigszins gepikeerd. ‘Waar zit jij met je gedachten?’

‘Bij de tango’, zeg ik. ‘Volgens mij ligt daar een interessant en haalbaar perspectief.’

‘Pardon?’  

‘Heb jij wel eens goed naar een tango gekeken?’, vraag ik terwijl ik naar de computer loop en ‘tango’ intoets op YouTube.

Samen kijken we genietend naar een paar korte filmpjes. Ik hoef niks meer uit te leggen. Ze voelt ‘het grotere plaatje’ meteen haarscherp aan.

Bij ons afscheid zegt ze opgewekt ‘inderdaad geen mens te zijn voor een gezapige relatie’.

'Wat een mooi vak heb ik toch,’ mompel ik in mezelf als ik nog wat sta na te rommelen in de keuken, ‘zonder zelfsturing, geen tango.’

‘Pardon?’, vraagt mijn vriend.‘

Alexandra