Blog van 'n conflictbevrijder

Heel dat kerstverhaal zit toch nondeju goed in mekaar. Het leent zich voor diepzinnige individuele bespiegeling, leidt tot collectieve feestelijkheden en daarmee tot family en community building, en is een bron om flink geld aan te verdienen. Een spiritueel, sociaal en commercieel succesverhaal dus. Een verhaal dat je confronteert met het avontuur van het leven, een hoop drama, en de herinnering aan waar het om gaat in het leven: liefde. Het verhaal over een pasgeboren kind dat goddelijk is spreekt onze diepste sentimenten en waarden aan. Elke vader en moeder kan het plaatsen. De liefde en het ontzag die er door je heen stromen bij de geboorte van je kroost is gewoon magisch en met niets te vergelijken. 

Vanmiddag, twee dagen voor kerst, sprak ik een oude studiegenoot die mij vertelde rond te lopen met plannen om zich van het leven te willen beroven... Een getalenteerde, warme, mooie vrouw van inmiddels middelbare leeftijd, met een enorme hoeveelheid problemen. Ze zei er geen gat meer in te zien en ik kon goed begrijpen waarom. Ernstig hersenletsel en andere klachten na een ongeluk, een traumatiserende slechte opvang daarna, financiële problemen, problemen in de relatie, alsook met twee van haar drie kinderen. Vooral dat laatste snijdt diep door haar ziel. Het gevoel in de steek gelaten te zijn door haar eigen kinderen, waar ze altijd alles voor over had... Koude logica er maar beter niet meer te kunnen zijn, omdat ze dood meer waard zou zijn dan levend... Terwijl ik stil naar haar luisterde herinnerde ik me de lieve warme vrouw van weleer, die het nu schijnbaar niet meer lukt haar menszijn te beleven te midden van haar geliefden.

Hoe reageer je op zo'n boodschap? Ik had werkelijk geen idee. Toen schoot me een verhaal te binnen dat ik ooit van Paul de Blot hoorde en ik vroeg of ik het haar mocht vertellen. Een verhaal over een bedevaartplek ergens in de Italiaanse Alpen, naar een bijzondere kerstkribbe ergens diep weggestopt in een grot. De pelgrims die er komen kruipen één voor één die grot in, die steeds nauwer wordt. Ze verwachten ergens in de diepte een kerstkribbe te vinden, maar wat ze uiteindelijk aantreffen is een spiegel. In plaats van het goddelijk kind, zien ze dus plotseling tot hun verrassing hun eigen gezicht weerspiegeld. En op die spiegel staat geschreven: 'Hier ben ik mens geworden'. Met andere woorden: in het donkerste donker van het bestaan. Het goddelijke cq de liefde die je niet vond bij je geliefden, in je carriere, in je bezittingen, in je religie, oftewel in allerlei uiterlijke omstandigheden (een realisatie die ook wel 'the dark night of the soul' wordt genoemd), vind je wel in je zelf. In je mens zijn. Wat de pelgrims hier op een diep niveau leren is: zoek het niet buiten jezelf. Het kerstkind, dat ben jij.

Aan de andere kant van de lijn bleef het eerst stil. En toen: 'Maar het doet zo'n pijn Alexandra, ik trek het gewoon niet meer.'

'Nee, dat begrijp ik, zo gemakkelijk gaat dat niet.'
'Maar toch... het is lang geleden dat ik iets hoorde dat me iets van troost bracht.... dankjewel!', zei ze toen.  
'Vrolijk kerstfeest', fluisterde ik, met tranen in mijn stem. 

Gerelateerde blogs

Blog: Kerststress. Persoonlijk blogje over het integreren van mijn strijdvaardige kant, dec 2014

Gedicht: Als iemand mij nou maar had opgeraapt, okt 2013

Blog: Hoe word je gelukkig? Mijn visie op deze universele lezersvraag, sept 2013