Blog van 'n conflictbevrijder

Terwijl ik ’s ochtends vroeg rustig zit te mediteren hoor ik luid geroep in onze openbare beheertuin. ‘Láfaard, láfaard, láfaard’, klinkt het. Het gaat maar door, wel 5 minuten lang, of misschien nog wel langer. Het klinkt melodieus, als een vogel, die zijn eigen lied zingt. De hele buurt moet het blijkbaar horen. Na een poosje loop toch maar even naar het raam en zie dat het buurvrouw Anna is, ‘de opper’ van onze beheertuin. Ojee, zou ze doorgedraaid zijn? Ik besluit toch maar even naar beneden te lopen.

Het blijkt om een burenruzie te gaan. Het geroep is haar verweer tegen Kees, een buurman die iets verderop woont en die haar verantwoordelijk stelt voor het hek dat de gemeente om onze buurttuin plaatste en de aanleg van een watertuin in de aangrenzende gracht, om massaal zwemmen tegen te gaan. Dit gaf met mooi weer nl veel overlast in de buurt. Dit besluit werd in overleg met de direct omwonenden genomen. Kees woont iets verderop, en vindt het onzin. Hij ziet de maatregelen als vrijheidsbeperkend. Hij wil 's nachts de tuin in kunnen. En Anna is volgens hem ‘de aanstichter' hiervan en 'een trut die meent alles te kunnen bepalen in de buurt’.

Als ik erbij kom gaan ze nog ff door met gemene dingen tegen elkaar roepen, maar al gauw trekt Anna zich terug. En legt Kees me omstandig uit waarom hij tegen die maatregelen is. Al gauw wordt duidelijk dat de discussie weliswaar over de tuin gaat, maar dat de wérkelijke pijn elders ligt. Namelijk bij Kees' echtgenote, die vroeger ook actief was in de tuin, maar zich terugtrok. Omdat ze zich buitengesloten voelde door o.a. Anna.

Hmmm… Ik herken wel iets in zijn verhaal. Anna is een lieve, goede vrouw, maar kan nogal normatief en bepalend zijn waar het de buurttuin betreft. Het kostte ook mij in het verleden energie om hier mijn weg van vrede en vrijheid in te vinden.   

Buitengesloten voelen. Thuisgekomen mijmer ik nog wat over na. Ik weet hoe erg dat erin hakt bij mensen. Met behulp van hersenscans werd ooit aangetoond dat het de ergste psychische pijn is die er is, vergelijkbaar met de amputatie van een arm of been. Ik begrijp nu beter hoe het zo kon escaleren.

‘Tringgg.’ Anna, om haar verhaal te doen (‘Ik dacht, je wil vast weten of het goed met me gaat.’). Ik luister en begrijp haar frustratie; het was immers niet alleen haar idee, die maatregelen. Maar als ik opmerk dat de ruzie waarschijnlijk minder over de maatregelen, en meer over onderliggende pijn over buitensluiting gaat, wil ze daar niks over horen. ‘Jeetje Alexandra, hij intimideert mij, dat kán toch gewoon niet?! Met hem hoef je echt geen medelijden te hebben hoor! En met zijn vrouw ook niet. Waar bemoeien ze zich mee? Zij doet al jaren niks in de tuin!’ Tja, hoe zou dat komen?, denk ik bij mezelf en zeg ‘Nou, dat heb ik ook niet, medelijden met Kees, maar ook niet echt met jou. Want ook ik voel me wel eens meer gedoogd, dan welkom en gewaardeerd als medebeheerder. Als je wil dat het gezeur ophoudt, zou je eens kunnen kijken naar hoe je je tot mensen verhoudt, waar het gaat om de tuin.’  

Wat is mijn punt hier.
Niet dat ik het hier per se bij het juiste eind heb. 
Wel dat mensen vaak pas ruzie gaan maken over ‘verschillen van mening’ als ze uit verbinding zijn met elkaar.
Binnen een goede relatie zijn verschillen van mening nooit lang een punt.
Zolang we de ander belangrijk vinden, vinden we meestal wel een uitweg.
Een goede relatie is dan ook niet zozeer een relatie waarin je het altijd met elkaar eens bent, maar een relatie waarin je het met elkaar eens kunt worden.
Een goede relatie kan verschillen overbruggen.
Een goede relatie is een relatie waarin met elkaar gesproken en naar elkaar geluisterd wordt, en waarin men behalve andermans mening, ook andermans gevoel belangrijk vindt.
Tuurlijk is omgaan met verschillen ook in goede relaties best 'een dingetje'.
Maar echt lastig wordt het omgaan met verschillen pas, wanneer we uit verbinding zijn.
Bijvoorbeeld doordat we ons gekwetst voelden door de ander, maar die kwetsuur niet deelden.
Omdat dit te kwetsbaar voelde.
Wanneer we om de werkelijke pijn heen draaien, gaan we struikelen en zaniken over details.
Waardoor de relatie nog verder uit balans raakt.
En we in een negatieve spiraal met elkaar belanden.

Hoe keer je dit om?
Door altijd eerst goed naar binnen te kijken, alvorens het gesprek aan te gaan.
En na te gaan wat mogelijk ons eigen aandeel in het probleem is.
Waarom deden we wat we deden? Waarom zeiden we wat we zeiden? Waar gaat het ons ten diepste om? En wat willen we eigenlijk? Probeer er ook achter te komen welk innerlijk conflict ons parten speelt in de situatie. Zodra we die puzzel opgelost hebben voor onszelf, is het vele malen makkelijker om het gesprek met de ander aan te gaan met een waarachtige, positieve intentie.
Want ja, dat is nog altijd de voorwaarde om er aan uit te komen met elkaar!

aleXandra

Moeite met nee zeggen?
Download het gratis E-book 'Nee zeggen voor Empaths', dat bomvol  staat met waardevolle info, en ontvang mijn blogs in je mail