Blog van 'n conflictbevrijder

We rijden hoog in de bergen. Het is een stralend mooie dag. Plotseling slaat het weer om. Zware donderwolken pakken boven ons hoofd, donder en bliksem, het begint woest te regenen. Al gauw zien we geen hand voor ogen meer, de weg verandert in een spiegel, een verraderlijke mist trekt op. De chauffeur van de auto (een nogal heftige cliënt van me, van een jaar of tien geleden) rijdt stijf door, alsof er niks aan de hand is. Plotseling zie ik in de verte tegenliggers opdoemen, grote vrachtwagens, die met een rotvaart de berg af komen zetten. Jezus, wat gebeurt hier?! ‘Pompen en schijnwerpers aan!’ roep ik. Dan word ik wakker. Pffff. Gelukkig.

Wat een droom …

Pompen en schijnwerpers aan

Langzaam draai ik op mijn rug. Wat bezielde die ex-cliënt van mij om als een blinde gek door te rijden in dat weer? En zag hij niet wat er op ons af kwam?

Pompen en schijnwerpers aan … 

Dan dringt tot me door dat ik over mijn werk heb liggen dromen.

Bij bemiddelingen maak ik regelmatig mee dat één van de partijen totaal niet in de gaten had wat er op hem of haar af aan het komen was. Doof voor alle tegengeluiden, waren ze vooral bezig met hun eigen ding er doorheen te douwen. Terwijl ze op de rem hadden moeten gaan staan en hun licht op hadden moeten steken…

Kan conflict dan voorkomen worden?

Nee. Als het management te laat wakker wordt, kan crashen domweg onafwendbaar zijn. Denk maar aan het langslepende conflict op de longafdeling van het VUmc, waar men nog steeds op elkaars luchtpijp blijkt te staan en de ontwrichting intussen totaal is.  

Maar met een beetje meer alertheid plus bereidheid tot afremmen en reflectie, zouden tal van organisatiedrama’s voorkomen kunnen worden.

Iets meer wakkerheid zou managers in staat stellen om de hogere doelen van het werk te realiseren: Tevredenheid (van de klant) over het werk, Opbrengst van het werk en Plezier in het werk. 

Waar op letten?  

De alertheid zou niet alleen een gespannen sfeer en openlijke conflicten moeten betreffen, maar ook conflictgerelateerde ziekten zoals burn-out, hartaanvallen, maagzweren, of verslavingsproblematiek.

Deze zouden voor elke leidinggevende een signaal moeten zijn om het interne werkproces weer eens goed door te lichten en/of te bespreken. Ook zonder dat de bal direct hun eigen kant of die van de organisatie oprolt, zouden leidinggevenden er verstandig aan doen om elke verstoring door ziekte of conflict op te vatten als een wake-up call. Dat zou een hoop ellende en geld kunnen besparen.

Valkuilen

Redenen die ik wel eens hoor om conflict niet bespreekbaar te maken zijn de hoop dat het vanzelf wel over zal waaien en de angst om het probleem groter te maken. 

Hierdoor kunnen kleine, gemakkelijk te managen conflictjes uitgroeien tot hoofdpijndossiers.   

Een andere reden waarom conflict niet bespreekbaar wordt gemaakt kan zijn, dat de leidinggevende zelf de veroorzaker is. Nederlandse cijfers zijn mij niet bekend, maar zowel in de Verenigde Staten als in het Verenigd Koninkrijk schijnt 80% van de psychosociale arbeidsbelasting (werkdruk en werkstress) veroorzaakt te worden door ... de leiding zelf! Nou zal het cijfer bij ons misschien lager liggen, maar dit extreem hoge percentage zou iedereen hier ook wat alerter mogen maken. Want wie betaalt de rekening?  

Paul Sträter

Gerelateerde blogs

Als de waarheid niet bestaat, wie heeft er  dan gelijk?  Een geintje van een god.

Wil je onze blogs over omgaan met conflict, werkdruk en werkstress via je email ontvangen? 

Abonneer je hier op het tweewekelijks E-zine Ontstressen in Zorg en Welzijn