Blog van 'n conflictbevrijder

bron op 40 meter diepte in de Tunesische woestijn

‘Het spijt me’, zegt ze, ‘maar ik zie toch af van begeleiding. Ik vond je workshop echt heel goed en interessant, heb er veel van geleerd, maar bij nader inzien, uhh, ja, hoe moet ik het zeggen … die oefeningen… meditaties?… waar zijn die op gebaseerd?’   

‘Ik noem het ontspanningsoefeningen’, zeg ik, ‘en verder komt het gedachtegoed van De Vrijplaats^® voort uit het boeddhisme, transpersoonlijke psychologie en lichaamsgerichte therapie.’

‘Oh, ik snap het’, zegt ze,‘dank je wel. Duidelijk. Maar, uhh, ja … ik heb daar moeite mee. Ik wil dat liever niet.’

‘Ben je soms Jehova’s getuige’, vraag ik vriendelijk.  

Er valt een stilte. ‘Hoe kan jij dat weten?’, zegt ze dan op onzekere en verbaasde toon.

Intuitie

Het was een ingeving. Al was het me ook wel bekend dat Jehova’s getuigen heel strikt hun conceptuele grenzen bewaken. Op Wikepedia lees ik later hoe ver dit gaat. Ze mogen niet spreken over ideeën die strijdig zijn met de stellingen van ‘het Wachttorengenootschap’, op straffe van uitsluiting (reeds na twee waarschuwingen). Pjew.

Ik voelde niet de aandrang om haar te overtuigen dat de Vrijplaats® een veilige plek is, ook voor Jehova’s getuigen. En ook achteraf sta ik daar nog achter. Het reflecteren vanuit de vrije positie (je innerlijke vrijplaats) had waarschijnlijk gewetensbezwaren opgeroepen. En één conflict tegelijk is wel genoeg lijkt me zo.   

Angst voor innerlijke waarheid

Maar het zette me wel aan het denken. Dit is de eerste keer dat mijn dienstverlening afketste op religieuze gronden. Uit angst voor verlies van wat eigenlijk? Haar geloof? Dat zal het zijn. Ze zou eens tot andere conclusies kunnen komen dan die het Genootschap voorschrijft. Dat zou haar gelijk voor een probleem plaatsen. Liever de relatieve veiligheid van de peergroup, dan de oneindige diepte en rijkdom van haar eigen lichaam en geest.

Hoewel ik het best pijnlijk vind, als iemand zich willens en wetens van zijn eigen innerlijke waarheid afsnijdt, heb ik er ook wel begrip voor. Voor zelfreflectie is immers best veel moed nodig, dat merk je vooral in conflictsituaties. In de spiegel kijken kan dan best pittig zijn; we wentelen ons maar wat graag in onze eigen overtuigingen, ikzelf incluis. 

Er lopen heel wat meer ‘Jehova’s getuigen’ rond dan je op het eerste gezicht zou denken...    

Ruimte maken voor mogelijkheden en waardering

Laat ik deze gebeurtenis eens aangrijpen om wat meer over de innerlijke Vrijplaats te vertellen. Voor wie (nog) niet met onze werkwijze bekend is: de innerlijke Vrijplaats ofwel vrije positie is de plek in jezelf voorbij alle oordeel. Dus voorbij het oordeel over jezelf èn voorbij je oordeel over de ander. Op die plek aangekomen kun je even ontspannen. Er hoeft niks en je moet niks. In deze vrije positie is er feitelijk geen probleem dat opgelost moet worden. De situatie is zoals ie is: goed noch fout. Met name in conflictsituaties is het behulpzaam om ook eens vanuit dit - neutrale en ontspannen - gezichtspunt naar je situatie te kijken. Dan zie je plots dingen die je niet zag toen je samenviel met je standpunt, emotie, of norm. Het onthechte standpunt schept met andere woorden ruimte, niet alleen voor mogelijkheden, ook voor appreciatie. 

Plots de lichtjes in je eigen ogen zien

Een simpel voorbeeld. Je vindt jezelf te dik. Paar kilootjes te veel. Je broek zit niet meer lekker en als je opzij in de spiegel kijkt, zie je uitstulpingen die er eerder niet waren. Je baalt ervan. ‘Wat vindt jij?, vraag je aan je vriend. ‘Ik vind niks’, zegt deze, ‘hooguit een lekker stuk’ bromt hij er achteraan. Je kijkt hem vernietigend aan, maar.... herinnert je dan je vrije positie! Je denkt: 'laat ik het eens proberen.' Je kijkt opnieuw in de spiegel en schiet in de lach. Je ziet je eigen blozende gezicht. De lichtjes in je ogen. Je bent misschien niet perfect, maar eigenlijk best gelukkig. En ook gezond. ‘Wat maak ik me toch druk; mijn eigen vent ziet het niet eens’, denk je. 'Maar ik neem toch weer eens wat vaker de fiets naar mijn werk, want ik wil me wel lekker blijven voelen.’

De spirituele dimensie 

Voorbij een bepaald oordeel ligt er met andere woorden nog een wereld. En in die wereld zijn er natuurlijk ook weer oordelen, waarachter nog weer een wereld schuilt, enzovoort. Als je je oordeel durft los te laten, kunnen er nieuwe werelden opengaan die soms ook weer geen eindstation blijken zijn. Het oude oordeel hoeft ook niet persé weg - misschien blijf je het een zekere waarde of belang toekennen - maar wat fijn is, is dat jij méér bent gaan zien. En wie meer ziet, heeft meer mogelijkheden. Belangrijk, als je een conflictsituatie in beweging wilt brengen!

Dit is dus de spirituele dimensie van de (innerlijke) Vrijplaats^®. Als je het oordeel los mag laten over jezelf en de ander, als je mag zijn wie je bent en voelen wat je voelt, als je jezelf en de ander niet meer hoeft te veranderen, dan kom je tot rust. Vanuit die aanvaarding (dat het voor nu is zoals het is) kun je altijd verder met een vraagstuk. En borrelen er altijd weer nieuwe antwoorden uit de bron.

Heb jij hulp nodig om erachter te komen hoe jij, in jouw situatie, je conflict ombuigt naar een zinvolle ontwikkeling? Gewoon bellen om te bespreken wat je mogelijkheden zijn. I'll be there.  

© drs. Alexandra van Smoorenburg

Gerelateerde blogs

Conflict en creativiteit: een magisch paar, november 2013

Over conflict en loslaten (en een vies praatje), april 2013

Wat iedereen zou moeten weten over conflicthantering. De gouden tip, november 2012

Wat is een visie op vrede waard, die het conflict niet omarmt?, september 2011